Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 373]

165 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
‘Wilt God, ic sal beginnen
Van der alderliefste mijn;
Mijn hert wil ic bi haer eynden
Rijc God, waer machse zijn?
Si wil mi nu begheven,
Si neemt mi lijf ende leven,
Die alderliefste mijn.

2
Mijn hert is mi doorschoten
Met eene vierighen pijl:
Dat heeft ghedaen een vrouken,
Si staet int herte mijn.
Si hout mijn herte bevanghen,
Na haer staet mijn verlangen,
Si staet int herte mijn.

3
Mijn lieveken heeft twee borstkens ront,
Veel witter dan die snee;
Mach si mi niet ghewerden,
Dat doet mijn herte so wee.
Gheen liever op aerden:
Mach si mi niet ghewerden
Dat doet mijn herte so wee.

4
Schoon lief, ic sal u helpen
Wat u te helpen staet,
Ic sal om uwen wille
Vader ende moeder afgaen.
Schoon lief, laet u gebruycken
Ende wilt u herte ontsluyten,
Laet mi daer rusten in.

5
Schoon lieveken, wi moeten scheyden:
Is dat niet jammer groot?’
Die maget bestont te weynen.
Den ruyter in haren schoot,
Wat gaf hi haer te loone?
Een vriendelijc cussen scoone,
Aen haren rooden mont.

6
Die dit liedeken dichte,
Dat was een ruyter fijn.
Hi hevet wel ghesonghen,
Hi en mach bi zijn lief niet zijn.
Si singhet wel boven maten,
Mijn boel en sal ic niet laten,
Ten eynden van den leven mijn.