Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 366]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 149

[p. 367]

163 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Wie wil hooren een goet nyeu liet?
En dat sal ick ons singhen:
Al van der edelder minne,
Van een ridder ende joncfrouwe;
Si droeghen verholen minne.

2
Die vrouwe op hoogher salen lach;
Van also verre dat si sach,
Si sach hem van so verre.
Si sach hem comen ghereden
Veel claerder dan een sterre.

3
Hi stack zijn hant onder zijn cleet.
Een vingherlinck was daer bereedt,
Dat worp hi in den Rijn.
Die vrouwe op haer sale lach,
Seer noode wou zijt verloren laten blijven.

4
Ende si had een cleyn vondelhont
Dat conste wel duycken tot in den gront,
So diep in ghenen gronde.
Dat haelde haer dat vingherlijn
In also corter stonden.

5
Doen si dat vingerlinc ontfangen hadde
Ende si dat seer wel besach,
So stont daerin gescreven:
‘Och rijck Heer God, hoe salich hi waer,
Die lazarus mochte wesen.’

6
Si ghinc voor haren vader staen,
Voor haren liefsten vader.
‘Siet, vader, ick moet u claghen:
Ic ben besmet met lazarie!
Ic moet uut alle mijnen maghen.’

[p. 368]

 

7

 

‘Och dochter,’ sprac hi, ‘dochter mijn,

 

Hoe soude dat moghen ghezijn?

 

Want ghi zijt also schoone,

 

Ende boven alle lantsvrouwen

 

So spant ghi die croone.’

 

 

 

8

 

Die vader al totter dochter sprac:

 

‘Och dochter, wel lieve dochter mijn,

 

Hoe gaerne soude ic weten,

 

Waer u die leelike lazarije

 

Eerst uut sal breken.’

 

 

 

9

 

Dat meysken dat niet laten en dorst;

 

Si nam een mes, si cloofde haer borst.

 

‘Siet, vader, ic salt u bethoonen.’

 

Si en condese daerna in seven jaer

 

Ghesuyveren noch gheschoonen.

 

 

 

10

 

Men ghinc haer daer een huysken maken,

 

Besiden des weechs, al van der straten.

 

Men huerde haer eenen gheselle

 

Die haer, al door die minne van God,

 

Soude clincken die lazarissche belle.

 

 

 

11

 

Daerin so lach si seven jaer,

 

Dat si noch sonne noch mane en sach,

 

Niet meer dan tot eenen tijde.

 

So liet si haer dore open staen,

 

Si sach den ridder comen rijden.

 

 

 

12

 

Si wiesch haer handen, si waren schoon.

 

Si leydese opten sadelboom;

 

Si lieter die sonne op schijnen.

 

Doen kende hi dat vingherlijn

 

Dat hi worp in den Rijne.

 

 

[p. 369]

 

13

 

Hi settese voor hem op zijn paert,

 

Hi voerdese tot sinen lande waert,

 

Hi cleedese al met gouwe.

 

Ten eynden van den seven jaer

 

So was si des ridders vrouwe.