Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 359]

159 Een amoreus liedeken

[Commentaar]

1
Vaert wech, ghepeyns, verdriet!
Mi is so leyt gheschiet,
Ick worde altijt bespiet.
Al voer ick over Rijn
Tis heel met druc doorwiet,
Soot blijct wel int aenschijn.
Ic derve die liefste mijn
Al door die clappaerts fenijn:
Hoe soude ic blijde ghezijn?
Dus singe ic een droeflijc liet.
Mijn herte haer eere biet,
Mijn vruecht die is al niet:
Verlanghen, ghi doet mi pijn!

2
Och Heer, oft si mi waer
Al tot mijn wederpaer,
So waer ic sonder vaer,
Si is mijns herten greyn.
Den nacht dunct mi een jaer,
Dus suchte ic dicwils swaer.
Het soude wel wesen, maer
Het gebreect aen haer alleyn.
Si is mijn lief, certeyn,
In spijt, commer oft peyn.
Haer wesen is so reyn!
Mocht alle dinc zijn claer,
Dat ic mocht crijghen haer
Daer boocht mijn herte naer.
God weet wel, wie ic meyn!

3
Fortuyn, nu keert u radt!
Van droefheyt ben ick mat:
Keert doch aen een ander blat
Dwelc mi mach wesen goet!
Ic trede denselven padt:
Ic bade in trueren badt,
Ic ben mijns levens sadt,
Ic verteer mijns herten bloet
Omdat ic derven moet
Haer aenschijn, is so soet.
Si en is niet, diet mi doet,
Ic en noeme u niemant plat.
Die waerom is dat
Ic moet verbeyden wat:
Na ebbe so coemt die vloet.

4
Princersse die mi hout
Gevanghen so menichfout:
Ten is niet al haer schout.
Want ghi mi vrientschap gant;
U derven mi seer rout,
Ic beminne u boven gout.
Mer Fortuine mi verdout
Al waer ic haer viant:
Dus blijve ic in den brant
Al om mijn liefken playsant.
Ic knaghe den droeven cant!
Therte is mi seer dicwil cout,
Mer den moet is noch stout,
Den geest ooc niet en flaut.
Soot blijct na mijn verstant.