160 Van heer Danielken
[Commentaar]
Wildy hooren een goet nieu liet?
En dat sal ic ons singen,
Wat heer Danielken is gesciet,
Al met vrou Venus' minne.
‘Oorlof,’ sprac hi, ‘vrouwe waert,
Ende ic wil van u sceyden.
Ic wil gaen trecken te Romen,
Al om des paus geleiden.’
‘Heer Daniel, wilt ghi orlof ontfaen?
Ic en wil u niet begeven.
Laet ons in die camer gaen,
Die hoochste minne pleghen.’
‘Dat en doe ic niet, vrouwe fier;
Mi dunct, in alle minnen sinne,
U ogen bernen al waert een vier,
Mi dunct, ghi zijt een duvelinne!’
‘Heer Daniel, wat ist dat ghi segt?
Ghi en dort u niet vermeten!
Coemt ghi noch weder in den berch,
Dat woort en sal ic niet vergeten!’
‘Trouwe, neen ic, joncfrou stout!
Nu noch te geenen stonden
En peyse ic om dijnen rooden mont,
Die en achte ic niet tot allen stonden.’
‘Daniel, wilt ghi oorlof saen,
Neemt oorlof aen die grijsen.
Werwaert dat ghi henenkeert,
Onsen lof sult ghi altijt prisen.’
Hi nam een staf al in zijn hant
Ende hi streec te Romen binnen.
‘Nu bidde ic Maria, die Moeder Gods,
Dat ic den paus mach vinden.’
Doen quam hi voor den paus ghegaen,
Voor onsen eertschen vader.
‘Here, ic soude mi biechten geerne
Ende roepe op God genade.
Ic soude mi biechten seer bevreest,
Ic heb seven jaer in den berch gheweest
Met vrou Venus, die duyvelinne.’
‘Hebdi seven jaer in den berch gheweest
Met vrou Venus, die duyvelinne,
So sult ghi bernen eewelijc
Die paus nam eenen drooghen stock
Ende stack hem in die aerde beneven:
‘Wanneer desen stock roosen draecht,
Dan zijn u sonden vergheven.’
Vermaledijt moeten die pausen zijn,
Die ons ter hellen drijven!
Si hebben Gode so menighe siele ghenomen
Die welbehouden mochten blijven.
Hi tooch te Ronsen opt hooge huys
Om drie zijnder susterkinder;
Die nam hi al metter hant
Ende leydese bi Venus, zijnder vriendinne.
| |
Al doen den derden dach ommequam,
Dien droogen stock droech roosen:
Men sant bode ende wederbode
Om heer Daniel te soecken.
Doen hi voor den berch quam,
Vrou Venus die quam hem teghen:
‘Segt mi, segt mi, Daniel fijn,
Hoe is die reyse gelegen?’
‘Hoe nu die reyse is gelegen?
Die paus heeft mi sulcken troost gegeven
Eewelic van God te zijn ghescheyden.’
Si sette hem eenen stoel,
Daerin so ghinck hi sitten;
Si haelden hem eenen vergulden nap
Ende wilde Danielken schincken.
Hi en wilde eten noch drincken.
Si wilde eenen raet versieren,
Hoe si in die earner soude comen
Mer doen si uuter camer quam,
Al lachende ende al spelende,
Al had si eewelijck ghespeelt,
Heer Daniel, die hadde ghesweghen.
Mer die dit liedeken eerstwerf sanck,
Sijn herte lach hem in dolen:
Hi was liever in Venus' bedwanck
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
