Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 356]

melodie depb 1539, nr. 54

[p. 357]

158 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Van liefden coemt groot lijden
Ende onderwijlen groot leyt.
Het vrijde een hertoginne
Een ridder welgemeyt.
Hi mindese seere, hi hadse lief;
Si en consten van grooter liefden
Tesamen ghecomen niet.

2
Die joncfrouwe die was edele
Ende si ghinc eenen ganck
Al tot haers vaders poorte,
Daer si dat wachterken vant.
‘Och wachter, mijns vaders wachterkijn,
Hoe rijck soude ic u maken,
Woudt ghi ghelooven my.’

3
‘Ick soude u wel ghelooven,
Weledel joncfrouwelijn,
Ontsage ic niet so seere
Den grooten heer vader dijn.
Ick ontsie so seer dijns vaders thoren!
Waert dat u yet misquame,
Mijn leven, dat waer verloren.’

4
‘Mi en sal niet miscomen,
Mijns vaders wachterkijn.
Beyde ic u yet te langhe,
Singt op ende wachtet mi,
Ende wachtet mi voor der manenschijn.
Singhet op een goet nyeu liedekijn,
Singhet op ende wachtet mi.’

5
Die wachter ontsloot die poorte,
Die joncfrou die was bereedt:
Den sadel worp si op haer paert.
Si reedt ten holen steene waert,
Daer si haer soete liefken niet en vant;
Daer sadt die fiere nachtegale
Van minnen so wel en sanck.

6
‘Nu segghet mi,’ seyde si, ‘nachtegale,
Wel cleyn wilt vogelkijn,
Woudt ghi mi die bootscap draghen
Waer mijn schoon lief mach zijn?’
Hi nam die joncfrou edele,
Hi settese achter hem op zijn paert,
Hi voerdese also verre tot zijnder moeder waert.

7
‘Moeder, hier is mijn soete lief
Die ick vant ten holen steen!’
‘Vondise ten holen steen? So voertse wederom!
Daeraf soude comen groot leyt!
Daeraf sal comen grooten noot:
Daer salder eer morghen noene
Noch drie om wesen doot!’

8
Hi nam die joncfrou edele,
Hi settese achter hem op zijn paert.
Hi voerdese wederomme,
Ten holen steen waert.
Daer lach haer lief van rouwe doot,
Al in zijns selfs swaert vermoort.
Was dat niet jammer groot?

[p. 358]

 

9

 

Si nam daer dat selve swaert,

 

Si settet op haer herte,

 

Mer eer dat swaert ten halven quam,

 

Haer herteken dat haer brac.

 

Daer lagen si beide van rouwe doot

 

Den ridder ende zijn soete lief:

 

Was dat niet jammer groot?

 

 

 

10

 

Die nacht die was seer doncker,

 

Die mane en scheen niet claer.

 

‘Scone weerde Moeder Gods,

 

Hoe salt met mi vergaen?’

 

‘Hoordy ons wachterken kermen niet?!

 

Ick duechte onser beyder dochter

 

Sal wesen in groot verdriet!’

 

 

 

11

 

Die heere die stont op

 

Ende hi onstack een licht.

 

Hi ghinc van bedde te bedde,

 

Hi en vant zijn dochter daer niet.

 

‘En hoordy ons wachterken kermen niet?!

 

Ic ducht onser beyder dochter

 

Sal wesen in groot verdriet!’

 

 

 

12

 

Si namen daer dat goelijc wachterkijn,

 

Si leydent op den disch,

 

Si snedent in vieren,

 

Ghelijc den salmenvisch.

 

Raet, waerom deden si dat?

 

Om dat een ander wachterken,

 

Soude wachten te badt.