157 Een oudt liedeken
[Commentaar]
Verlangen, ghi doet mijnder herten pijn,
Al om te weten, boelken, oft icx u bade
Om troost, om voetsel, om medecijn;
U liefde, lieveken, gaet mi te nade.
Eylaes, eylaes, eylaes! Boelken, ay mi!
Eylaes, het moet gescheyden zijn!
Ghelijck die roose wast op den doren,
Heb ick met vruechden mijnen tijt gheleyt.
Daer ic voormaels was uutvercoren,
Certeyn, daer ist mi nu ontseyt.
Eylaes, eylaes, eylaes! Mijn herte dat screyt!
O Doot, coemt voor rasch en niet en beyt!
Ic hadde mi haerselven overghegeven
Te doene daer haren sin toe droech,
Mer quade tonghen die hebbent bedreven,
Dat ic nu lijde dit ongevoech.
Eylaes, eylaes, eylaes! Ten is niet genoech!
Eylaes, het scheyden coemt mi te vroech!
O lief, die mijn herte doorknaecht,
U minne doet mi so grooten pijn!
Ic heb u so dicwils minen noot gheclaecht,
Mer u driakel is moort ende fenijn.
Eylaes, eylaes, eylaes! Adieu die liefste mijn!
Eylaes, het moet ghescheyden zijn!
Mocht ick haer ter sprake comen,
Als ic hier voormaels heb gedaen,
Ic soudt haer loonen, het soude haer vromen:
Nemmermeer en soude icx haer afgaen.
Eylaes, eylaes, ic mach wel mijn handen slaen!
Eylaes, si heeft mi ontrou ghedaen!
Troost begheer ick noch aen dy,
Och hertelijck lief, mocht mi gheschien,
Mi en roecx in wat manieren dat si,
Mocht ic u voortstel noch eens aensien.
Eylaes, eylaes, eylaes! Wat sal mijns geschien?
O Doot, coemt rasch, ic sal u mi bien!
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
