Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 348]

melodie Druyventros 1602, p. 94

[p. 349]

155 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Verblijt u, ic sal u singhen voren,
Den tijt heeft vruecht uutvercoren!
Wi waren naect gheboren tevoren,
Al verteeren wi tgoet:
Wi dienen den heere van Selden Vroet
Die al verdoet.

2
Men moet den droeven sin verblijden.
Om tgoet en sullen ons vrienden niet strijden:
Wi sullent verteeren in tijden, snijden
So diep int vet.
Ons penninghen blijven altemet
Int cabaret.

3
Ghewet is hier tot desen spele!
Besmet zijn wi met roeyaerts mele:
Wat batet dat ict hele seer vele?
Om tvet van dien,
Die sommighe souden vruecht implien
En deden die lien.

4
Wilt vlien van hier die met ons ghecken,
Wi sien genoechte in allen plecken.
Ondanc der nijders becken, wi wecken
Jolijt ende vruecht.
Wie in zijn joncheyt niet en verhuecht,
Die is onduecht.

5
Doet duecht als duecht is in saysoene,
Dijn juecht hout altijt even groene!
Die sulcke en was noyt coene in doene
Daer vruecht aencleeft.
Wie om dat aertsce goet in sorgen leeft,
Voorwaer, hi sneeft!

[p. 350]

 

6

 

Begheeft en schout die nijders plaghen,

 

Wi heeft zijn goet voor hem gedraghen?

 

Ons ouders oudt van daghen wi saghen:

 

Si scheiden daervan.

 

Wel hem die tgoet oorboren can,

 

Tsi wijf oft man.

 

 

 

7

 

God gan haer broot diet hopelijc eten,

 

Dus dan is best die sorghe vergheten.

 

Die sulck is hooch gheseten, ghesmeten

 

Voort op een radt.

 

Al vinden wi ons ghildebroeders achter nat,

 

Wat achten wi dat!

 

 

 

8

 

Wel sadt werden wi noch tavont vonden:

 

Int vat leyt eenen dronckaert ghebonden,

 

Die hout in ghesonden, al slonden

 

Wi ghelijc een troey.

 

Tweerdinneken borghet ons uut ten foy,

 

Dus woorden wi moy.

 

 

 

9

 

Poy, poy! wort tavont ons maniere,

 

Schoy, schoy! Laet ons genoechte hantieren,

 

Wi willent van thienen, van vieren te bieren,

 

Tis goet int lijf.

 

Neemt al in danc, ist man oft wijf,

 

Ons sot bedrijf.