Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 334]

melodie Hs. Koning, f. 130v

[p. 335]

149 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
TAndernaken op den Rijn,
Daer vant ic twee machdekens spelen gaen.
Die een dochte mi, aen haer aenschijn,
Haer ooghen waren met tranen ombevaen.
‘Nu segt mi, lieve ghespele goet,
Hoe sweert u herte, hoe truert uwen moet?
Waerom is dat, woudijs mi maken vroet?’
‘Ic en cans u niet gesagen.
Tis die moeder diet mi doet!
Si wil mijn boel verjagen, verjagen.’

2
‘Och lieve ghespele, daer en leyt niet an,
Den mey die sal noch bloeyen.
So wie zijn liefken niet spreken en can,
Die minne mach hem niet vermoeyen.’
‘Och lieve ghespeelken, dats quaet sanck.
Den mey te verbeyden valt mi te lanc,
Het soude mi maken van sinnen also cranc,
Ick soude van rouwe sterven!
Ic en weets mijnder moeder gheenen danc:
Si wil mijn boel verderven, verderven.’

3
‘Och lieve ghespele, daer en leyt niet an.
Nu sedt, nu schict u herteken al in vreden.’
‘Mijn moeder plach te spinnen, des en doet si niet,
Den tijt en is niet lange gheleden.
Nu schelt si mi hier, nu vloect si mi daer,
Mijn boelken en derf niet comen naer.
Daerom is mijn herteken dus swaer.
Ist wonder dat ick truere?
Ende ic en mach niet gaen van haer,
Ter veynster noch ter duere, noch ter duere.’

[p. 336]

 

4

 

‘Och lieve ghespele, dat waer wel quaet!

 

Wilt sulcker tale begheven!

 

Hadde ic ghedaen mijns moeders raet,

 

Ic waer wel maecht ghebleven.

 

Nu hebbe ic sinen wille ghedaen:

 

Mijn buycxken is mi opgheresen

 

Ende nu so is hi mi ontgaen

 

Ende gaet elwaerts spelen.

 

Des moet ic laten so menighen traen,

 

Ic en cans u niet gehelen, gehelen.’

 

 

 

5

 

‘Ghespele, wel lieve ghespele goet,

 

En sidy dan gheen maecht?’

 

‘Och, neen ic, lieve ghespele goet

 

Ende dat si Ons Heer God gheclaecht!’

 

‘Mer dat mer vint so veel! Goddanck, dat ick noch maget si!’

 

‘Spiegelt u, lieve gespeelken, aen mi

 

Ende wacht u, oft ghi en zijt niet vrij;

 

Ten sal u niet berouwen.

 

Coemt hem nemmermeer niet na bi,

 

Oft ghi wort gheloont met trouwen, met trouwen.’

 

 

 

6

 

‘Ghespele, gespele, hi seyt dat hi mi mint!’

 

‘Die minne plach mi te lieghen.

 

En gelooft die clappaerts niet en twint,

 

Si staen al na bedrieghen!’

 

Doen loech si enen grooten schach,

 

Dat was die maghet, die op mi sach.

 

Ic boodt haer minnelijck goeden dach,

 

Ic groetese hoochlike.

 

God geve, dat icse vinden mach

 

Bi mi in hemelrijcke, in hemelrijcke.