Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 326]

143 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Schoon lief, hoe moechdi mi vergeten
In also corter stont?
Wat mach u aen mi ghebreken?
Ic bidde u, liefken, maect mi des condt.
Noch bid ic u ter eeren
Van uwen rooden mont,
Ic die u gan
Als getrouwich man.
Dat roode bloet uut mijnder herten
Dat schencke ick u, reyn wijflijc saet,
Mijn toeverlaet, daert al aen staet,
Ghi doet mijn herte groote smerte.

2
Int smerten lijde ic groot verdriet,
Mer si en acht mi niet een twint.
Nochtans is si mijn weerste lief,
Al en heeft zijt niet versint.
O mindese mi, die bloeme reyn,
So waer gheblust alle mijn miskief,
Want si is certeyn
Mijn weerste greyn,
Voor al dat leeft, draghe ic haer gonste.
Haer minlijc wesen maect mi so mat
In Venus' bat, ick segt u plat.
Wanen ghemint te sine en is gheen conste!

3
Conde haer herte op mi ontsteken,
In tijts, van vierigher minnen,
Alle mijnen drue soude mi breken.
Mocht ick troost aen haer ghewinnen.
Ic bid u, lief,
Hier op gloost,
Want mijn propoost
Is u te crijghen in mijn gevoech.
En laet mi niet sterven in dit verdriet.
Mijnen druc aensiet, reyn wijflijc diet.
Eens ‘lief’ om meer is mi genoech.

4
Princersse, vrou boven alle amoreuse,
Een kersouwe onder Venus gracieuse,
Licht onder des hemels throone,
O lief, van mijnen druc ontlast.
Ic hebbe u vast
In mijn herte ghetast,
Dus laet u gracie op mi douwen,
Want langhe te quelen maket seer
Mijn leden teer, ic en singe u niet meer.
Aen u staet alle mijn betrouwen.