Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 318]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 57

[p. 319]

140 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
‘Rijck God, verleent ons avontuere,’
Sprack daer een frisch jonghelinck,
‘Dat ic mach comen binnen der muere!
Daer woont die alderliefste mijn.
Rijck God, gheeft raet.
Die wachter en is mijn vriendeken niet:
Dat dunct mi quaet.’

2
Die joncfrou niet so vaste en sliep,
Si hadde verhoort den jonghelinck.
Seer haestelijck si ter veynster liep;
Si bant een coordeken aen den rinc.
Daerna niet lanck,
Doen si dat coordeken dale liet,
Den rinck die clanck!

3
Die wachter niet so vast en sliep,
Hi hadde verhoort des rincxs gheluyt.
Seer haestelijck hi ter tinnen liep,
Hi stack zijn hooft ter veynster uut.
Hi sprac: ‘Wie is daer?’
Die jongelinc neder ter aerden viel
Van grooter vaer.

4
Die joncfrou sprack met sinnen verstoort:
‘Wat isser, wachter, dat u deert?
Het zijn mijn veynsteren die ghi hoort:
Die herren zijn drooghe ende onghesmeert.
Maect mi niet gram!
Ic sie al na den lichten dach
Al oft hi yet quam.’

5
Hi sprack: ‘Joncfrou, en belghet u niet.
Ick doe als een wachterkijn.
Den lichten dach daer ghi na siet,
Dat is die alderliefste dijn.’
‘Stille, heymelijck, swijcht!
Want quaem int claer, wi waren voorwaer
Ons levens quijt!’

6
Die jonghelinc sprac: ‘Och wachter goet,
Wilt ons niet melden door u doecht,
Daer mocht of comen groot onmoet.
Wat schadet dat wi twee zijn verhuecht?’
Hi sprac: ‘Ic en sal!
Nu, gaet al daert die liefste begheert,
Maect gheen gheschal!’

7
Al in den rinck sette hi sinen voet,
Ghelijck hi dicwils hadde ghedaen.
Si haelde hem op al metter spoet;
Seer vriendelijck was hi daer ontfaen.
In corter stont
Si custe hem meer dan duysent werven
Aen sinen mont.

8
‘Och, willecome,’ seyt si, ‘soete lief!
Mi en quam mijn dagen noeyt liever gast.
Nu laet ons met genoechte zijn:
Wi willen gaen drincken den coelen wijn.
Wi worden gewacht:
Die wachter sal sinen horen blasen
Als coemt den dach.’

9
Een corte wijle was daer niet lanck,
Die wachter sanck zijn dagheliet.
In sinen armen dat hijse nam;
Het scheyden was hem een groot verdriet.
‘Och, leyder dach!
Ghi doet mi van der liefster scheyden
Die ic oeyt sach!’