Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 316]

melodie depb 1539, nr. 124

[p. 317]

139 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Rijck God, wie sal ick claghen
Dat heymelijck lijden mijn,
Dat ic alleene moet dragen
Dat doet mijnder herten pijn?
Ick vinde mi bedroghen,
Omdat ic mi op haer verliet.
Dat clage ic minen oogen.
In lijden so moet ic dooghen
Ende blijven in swaer verdriet.

2
O radt van Avontueren,
Wildy niet ommeslaen,
Dat mi mach troost ghebueren,
Soot voortijts heeft ghedaen?
Mach ic gheenen troost verwerven
So blive ic in den druck.
Moet ic die liefste derven,
Van rouwe so moet ic sterven,
Het waer mi so grooten ongheluck.

3
O Cupido, god van der minnen,
Helpt mi uut deser noot!
Vrou Juno troosterinne,
Ick bid u met herten devoot:
En laet mi niet verloren,
Staet mi bi, oft wesen mach.
Die ic hadde uutvercoren
Laet mi in drucke versmoren,
Dwelc ick u claghe, nacht ende dach!

4
Ghi amoreuse gheesten,
Die gaerne genoechte hanteert
In dansen ende in feesten,
Dat ghi u so niet en regeert,
Ghelijck Samson die stercke:
Hem was benomen alle zijn macht
Al door der vrouwen wercken;
Ende thooft van alle clercken,
Salomon, seer wijs bedacht.

5
Al die dit liedeken dichte,
Fortuyne die was hem ontgaen.
Al vallet wat int slichte
Hi heeft zijn beste ghedaen.
Al hadde hi zijn liefken verloren,
Hi is nu also bedacht.
Al hebbens die nijders thoren,
Een ander heeft hi uutvercoren,
Dies hi nu alle vruecht verpacht.