Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 308]

134 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
O Venus, wilt mi nu bistaen,
Hoort mijn vermaen!
Wilt mi van druck ontslaen,
Sodat ic mach ontfaen
Troost van die liefste mijn:
So mach ic vrolijc zijn.
Mijn sinnekens heeftse mi ontstolen,
Haer claer aenschijn heeft mi mijn hert doorvloghen,
O Cupido, met uwen staet.
Ic ben verwaet:
Helpt mi door uwen raedt,
Want mi mijn troost ontgaet
Ende ick ben bedroghen.

2
Sin ende moet mijn geest verblijt,
En druc afsnijt
In deser werelt wijt.
Tot alder nijders spijt
Sal icxse beminnen:
Want si mijn sinnen
Met Venus' vierken heeft ontsteken.
Haer blinde min sal my mijn hert doorbreken:
Wat ick veel truer, ten baet mi niet,
Ick ben bespiet.
Twas Venus, diet my riet.
Ic woude wel dat zijt liet,
Want icse moet smeeken.

[p. 309]

 

3

 

Ic bidde u, soete lief expaert,

 

Dat ghijt mi verclaert,

 

Want ghi mijn hert beswaert.

 

Tot u neem ick mijn vaert,

 

Want ghi mi trueren doet.

 

Dus bid ic door ootmoet

 

Dat ghijt in danc wilt ontfangen.

 

In der minnen spoet lide ic so swaer verlangen,

 

Want niet dan druck is mi present.

 

Ic blijf geschent,

 

Bleef ic aldaer omtrent,

 

Want ghi mijn hert doorprent,

 

Sot in der droefheyt stranghen.

 

 

 

4

 

O princelijcke prince schoon,

 

Door uwen thoon

 

Spant ghi int hert die croon.

 

Onder des hemels throon

 

En weet ick gheen liever lief.

 

Aldus doet doch mijn gerief!

 

Mijn sinnekens hebt ghi mi ontstolen,

 

Door u miskief brengt ghi mijn hert in dolen,

 

Want ghi zijt, soete lief, certeyn

 

Int hert cleyn

 

Mijn uutvercoren greyn

 

In deser werelt pleyn:

 

En laet dat zijn verholen.