Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 306]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 81

[p. 307]

133 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Op een morgenstonde
Om den mei, soo ist beghinnen,
Daer hoorde ick eenen rooden mont,
Si sanck so wel van minnen.

2
Haer voys die gaf mi confoort
Beter dan een nachtegale,
Desghelijcx en hebbe ic noeyt gehoort,
Van een so cuysschen smale.

3
Natuere heeft mi geleert,
Mijn sinnen zijn daertoe bedwonghen,
Om te trecken in een prieel
Daer alle die vogelen songen.

4
Al op der vogelen sanc
En acht ic niet seer vele,
Veel soeter is dat geclanc
Van mijns liefs claerder kele.

5
Ic quam al daer ic vant
Een schoon maghet reyn
Ghinder sitten op eenen cant
Bi een claer fonteyne.

6
Als mi die maghet sach,
Haren sanck heeft si ghelaten,
Si riep so luyde: ‘O wi, o wach,
Mijn eere!’ boven maten.

7
‘Ay,’ seyde si, ‘wel vuyl cockijn,
Wilt ghi mijn vruecht versmaden?
Ic meende hier alleyne te zijn,
Mi dunct, ic ben verraden!’

8
Hi seyde: ‘Mijn uutvercoren juecht,
Mijn alderweerste vrouwe,
Ic en beghere ooc niet dan duecht,
Dat neme ic op mijn trouwe.’

9
Si seyde: ‘Gaet wech, vuyl serpent!
U tonge heeft seer ghelogen,
Het fenijn is in u present.
Mi dunct, ic ben bedroghen!’

10
Die dit liedeken eerstwerf sanck,
Wat loon sal hem God geven?
Sijn soete lief al bi der hant,
Daerna dat eewich leven.