Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 304]

melodie depb 1539, nr. 188

[p. 305]

132 Een liedeken van den mey

[Commentaar]

1
‘Och, ligdy nu en slaept,
Mijn uutvercoren bloeme?
Och, ligdi nu en slaept
In uwen eersten droome?
Ontwect u, soete lief,
Wilt voor u veynster comen,
Staet op, lief, wilt ontfaen
Den mey met sinen bloemen.’

2
‘Wat ruysschet daer aen die muer
Dat mi mijn ruste berovet?
Die mi tsceyden maect suer,
Die leit hier op gedooghe
In minen arm so vast,
Wi en connens niet ontsluyten.
Mijn beddeken heeft sinen vollen last,
Plant uwen mey daer buyten.’

3
‘O suyverlijcke juecht,
Wilt nu u rusten laten.
Doet op dijn veynsterkijn
Ende coemt u lief ter spraken.
Al om te vinden troost,
So ben ic hier tot u gecomen:
Staet op, lief, wilt ontfaen
Den mey met sinen bloemen.’

4
‘Al stondy daer tot morgen,
Ic en sal u niet inlaten.
Mijn boel leyt hier verborgen,
Ghi en condt mi niet vermaken.
Mijn herteken op u niet en past,
Noch op gheen spel van luyten.
Mijn beddeken heeft sinen vollen last,
Plant uwen mey daer buyten.’

5
‘Ic sie den lichten dach
Al door die wokken dringen,
Ic sie die bloemkens schoone
Al uut der aerden springhen,
Ic sie die sterren claer,
Die verlichten in den throone.
Staet op, lief, ende wilt ontfaen
Den mey met sinen bloemen.’

6
‘Waent ghi dat ic nu slape?
Het is anders dat ic dachte!
Die mey hout my in wake
Daerna mijn herteken wachte,
Niet als in der aerden wast!
Roosenbloemen oft ander virtuyten:
Mijn beddeken heeft sinen vollen last,
Plant uwen mey daer buyten!’