Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 302]

melodie Fruytiers 1565, nr. 90

[p. 303]

131 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
O lacen, hoe macht wezen
Dat ic so truerich ben?
Ic had een uutgelesen:
Si staet so vast in mijnen sin.
Ic drage dat lijden verborghen
Int jonghe herte mijn,
Van tsavonts totten morgen;
Het en mach niet anders zijn.

2
Ic heb die alderliefste
Dats eenen brief ghesant.
Hi hielt van trouwer liefden
Hi is mi welbecant.
Den brief heeft si ghereten,
Ick scriver haer nemmermeer geen!
Adieu mijn alderliefste,
Ic en sie u nemmermeer.

3
Den brief heeft si gereten,
Die stricken heeft si ontdaen...
Si heeft mijn herte bevanghen
Ic en can haer niet ontgaen.
Ic sal haer duecht bewijsen
Waer dat ic can oft mach,
Ic gonne die alderliefste
Veel duysent goeder nacht.

4
Gheselle, laet u gedencken:
Valt u een vrouwe so hert,
Menich hase wert gewencket
Die noyt gevangen en wert.
En condise niet achterlopen,
So volcht haestelijc na
Door haghen ende door straten:
Die liefde, die is onderdaen.

5
Gheselle, wel lieve geselle,
Leeft voort op goeden troost.
Hi leyt dicwils gevanghen
Die namaels wort verlost.
Ic wil mi gaen verhueghen:
Vaert wech, mijnder herten pijn!
Het is in haer vermoghen;
Het mach noch anders zijn.

6
‘Adieu!’ mach ic wel scriven,
‘Adieu’ is mijn devijs.
Ic hope noch troost te crigen,
Mijn lief gheve ic den prijs.
Ic sal haer soetelic volghen:
Si en mach mi niet ontgaen.
Adieu mijn alderliefste lief,
Ghi hout mijn herte gevaen.