Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 310]

135 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
O Venus, u ontrouwe
Brengt mi, lacen, in den rouwe!
Dat heeft u wanckelbaerheyt ghedaen.
Als ic u, lief, aenschouwe,
Mijn alderliefste vrouwe,
So dunct mi mijn herteken van drucke vergaen,
Ghi cost mi so menighen traen.

2
O edel god der minnen,
Wat sal ick nu beghinnen,
Dat ic van die liefste dus ben versmaet?
Mach ick gheenen troost gewinnen,
Mi dunct, ic sal ontsinnen:
Ic blive in lijden, puer desperaet,
Dat heeft ghedaen u vroulijck saet.

3
O suyver bloeme reene,
U dienaer hout ghi in den weene.
Laet dalen uwen hooghen moet!
Sidi gelijc den steene,
Verhert al totten bene?
Ghi doet mi veranderen lijf ende bloet.
Ick bidde u, lieveken, den sin versoet.

4
O vrouwelike ymagie,
Reyn edel personagie:
Ick bidde u om een troostelijck woort!
Soude u hooghe couragie
Schouwen sulcke ville ragie,
So doedy uwen dienaer een groot confoort;
Die liefde van u mijn jonck herte doorboort.

5
Ten baet schat, goet, noch erven:
Wi moeten alle sterven,
Hoe hooghe gheboren op dit termijn.
Dus laet mi nu verwerven
Troost, of ic moet sterven!
Ghi zijt die alderliefste medecijn:
Verblijt den bedructen, schoon claer robijn.

6
Princersselijcke beelde
Die mi noyt en verveelde:
Wilt doch dit liedeken in dancke ontfaen.
Ghi waert bi mi een weelde,
Bi u ic noyt en queelde,
Al hebben ons dese nijders leyt beraen.
Oorlof, schoon lief, ende ick moet gaen.