Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 290]

melodie Colmaars liederenhandschrift, f. 236r

[p. 291]

127 Van den reghenboghe

[Commentaar]

1
‘Och Regenboge, waerop stelt die jonghe helt zijn sinnen?’
‘Ic heb verteert mijn jonghe juecht,
Mijn goet ende al dat ic can ghewinnen.
Die eerste Joncfrouwe, die was claer,
Dats Maria, die hoochgeloofde Coninginne.’

2
‘Staet op, sondaer, hier is te lange geslapen!’
‘Ons Heer God die verleene mi eenen man,
Die mi sal helpen waken;
Ons Heer God die verleene mi eenen man,
Die mi mijn helm, mijn wapen op sal binden.

3
Noch weet ick drie vorsten hoochgeseten:
Dat zijn drie heylige dagheslichten.
Daer so wert bi gheleken,
God Vader, God Sone, God Heylighe Gheest.
Die roepen wi aen in allen onsen nooden.’

4
Die jongelinc sprac: ‘O Doot! Mach ic met u niet verdinghen?
Ic wil u gheven wat ic hae
Ende wat ic can ghewinnen.
Ic wil u gheven silver ende root gout,
Dat ghi mi laet leven met mijnder vrouwen!’

5
Die Doot sprac: ‘Met mi en is geen verdingen:
Die aerde en wil u niet langer draghen,
Die lucht wil u verslinden.
Maect u bereyt, ghi jongelinck!
Die doot coemt met crachte aenghedronghen.’

6
Die jonghelinck sprack: ‘O Doot, en mach ic met u niet verdinghen,
So sette ict op Gods ghenade
Ende op Maria, die hoochgeboren Coninginne.’

[p. 292]

 

7

 

Die Doot sprac: ‘Ic heb gedient der werelt so lange

 

Om eens so rijcker heeren sout.

 

Wat gaf hi mi te loone?

 

Mer een lijnen cleet ende clockengheclanck,

 

Als ick van deser werelt moeste scheyden.’

 

 

 

8

 

Die jonghlinck sprack: ‘Och Doot, en sedt mi niet op een eynde

 

Ghelijck men die verloren kinderen;

 

Gheschiede mi dat, so waer mijn vruecht gans ten eynde.’