Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 288]

126 Van vrou Marie van Bourgoengien

[Commentaar]

1
O felle Fortuyne, wat hebdy gewracht,
Wat hebt ghi nu bedreven
Aen een lansvrou van grooter macht?
Te Brugghe liet si haer leven!
Cranck Avontuer schent menighen man,
Goods gracie wil haer bistaen nochtan,
God wil haer Zijn Rijcke gheven.

2
‘Och edel prince Maximiliaen,
Mijn man, mijn edel heere,
Hier moet een scheyden zijn ghedaen.
Mijn herte doet mi seere
Ende mijnen natuere wort mi so cranck.
O God almachtich, lof ende danck,
Van deser werelt ick mi nu keere.

3
Oorlof, Van Ghelre, neve reyn,
Oorlof, mijn heeren altesamen!
Eylacen, het moet gescheyden zijn,
God behoede u allen van blamen.
Adieu Philips van Ravensteyn,
Adieu Van Beveren, neve reyn
Ende Simpol, hooch van namen.

4
Oorlof, mijn lieve nichte soet,
Van Ghelre hertoginne,
Oorlof, mijn reyn Keyserlijck bloet
Dien ic so seer beminne.
Tscheyden van u doet mi so wee,
Ghi en siet mi levende nemmermeer,
Oorlof, alle mijn ghesinne!

[p. 289]

 

5

 

Adieu Margrite, edel bloeme reyn,

 

Mijn liefste dochter, bidt voor mi.

 

Mijn herte is in grooten weyn!

 

Eylaes, die doot is mi so bi,

 

Het moet doch eens ghestorven zijn.

 

Adieu Philips, lieve sone mijn,

 

Ick scheyde noch veel te vroech van dijn.

 

 

 

6

 

Adieu mijn vrienden altemale,

 

Ghi hebt mi redelijc wel ghedient,

 

Nu bidde ick u met corter tale:

 

Weest doch mijn kinderkens vrient

 

Ende mijnen man wilt doen bistant

 

Ende zijt eendrachtich in u lant:

 

Ic hope, het wert u noch wel versien.

 

 

 

7

 

Oorlof, lieve man, mijn heere,

 

God verleene u paeys ende vrede.

 

Ick ben so moede, ick en mach niet meere,

 

Die doot beroert mi alle mijn lede.

 

Adieu Brugghe, schoon stede soet,

 

God wil u nemen in zijn behoet,

 

Daertoe elck lant ende stede.’