125 Van die coninghinne van Denemercken
[Commentaar]
Hoe wonderlijck draeyt u spille:
Den eenen moet ongeluc gebueren,
Die ander heeft so wel sinen wille.
Van die coninghinne van Denemercke,
Ysabeele, dat vrouwelijc graen,
- God verleene haer die eewige vrede -
Dat suldi hierna verstaen.
‘O coninck van Denemercken,
Mijn man, mijn here reyn,
God wil u in duechden stercken
Ende alle mijn kinderkens cleyn.
Nu moet ic van u scheyden
Ende laten u in eenen soberen staet,
Die ons dus hebben verdreven,
Oft daertoe gaf den eersten raet.
Mijn broeders zijn verheven
Ende mijn susters in staten groot,
Eylaes, wi zijn verdreven
Ende liggen hier in groote noot.
Die men hier al met ooghen aensiet,
Coemt doch alle mijn kinderkens te baten;
Dat is mi een groot verdriet.’
Die coninc sprac met weenenden ooghen:
‘Och edel vrouwe, en zijt niet versaecht,
Hoe salt mijn herte ghedoghen
Dat ghi dus deerlijc claecht?
Die kinderen sullen wel opgheraken,
Den Keyser wort haer onderstant.
Ic hope, ick salt so maken,
- Gods gracie sal met mi waken -
Dat ick sal comen in mijn lant.’
‘Adieu vrou Janne, lieve moeder,
God behoede u voor teghenspoet,
Ende u, Kaerle, lieve broeder,
Dat edel Keyserlijc bloet.
Hadde ic tegen u moghen spreken
- Mer ic moet sterven die doot -
Ende claghen u mijnen ghebreken,
Dat mijn kinderen niet en worden versteken,
So en ware mi gheen stervens noot.
Adieu hertoghe van Oostenrijcke,
Don Fernandus, broeder goet,
Ende Leonora dierghelijcke,
God behoede u voor teghenspoet;
Ende Katherijne, suster reyne,
Die ic noyt en hebbe gesien,
Adieu mijn kinderkens cleine,
Adieu mijn vrienden alle ghemeyne,
Adieu mijn man, coninclijck engyen!’
Dit heeft die coninghinne ghesproken
Te Swijnaerde, alst is bekent,
Daer haer herte is ghebroken,
Den coninck daer zijnde present,
Den xix januario in tghewaghen,
Ende in zijn herte draghen
Also langhe als hi mach leven.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
