111 Een nyeu liedeken
[Commentaar]
Mijn herte is mijn in tween geclooft,
Wie sal mi heelen dese wonde?
Daer en is geen meester toe, gelooft,
Die ick dat derf oorconden,
Dan een daer ic om hebbe gesonden
Om medecijne van haer te ontfaen.
Troost si mi niet in corter stonden,
Eylacen, van drucke sal ic vergaen.
Daer en is gheen cruyt, so goet, so fijn,
Noch goet suycker, noch noten muscaten,
Noch spise, noch dranc, noch bier, noch wijn,
Die mijnder siecten connen gheven bate,
Dan liefkens troost, gaet boven maten.
Och, mochte ick troost van haer ontfaen!
Troost si mi niet, het is te laet:
Eylacen, van druc sal ic vergaen.
Schoone woorden en zijn die cruyden niet,
Ten is gheen rechte medecijn.
Die troost met goeder herten biet
Verdrijft den druc uut dat herte mijn.
Eens sjaers plach ic die liefste te zijn.
Ick en weet niet wat ick hebbe misdaen.
Laet si mi langher in desen schijn,
Eylacen, van drucke sal ic vergaen.
Had ic misdaen, het waer mi leedt
Dat mi vrou Venus' wrake dede.
Ick hebbe so lange geweest haer knecht,
Ghetrouwe ende ooc gestadich mede,
Ende haer gedient na Venus' seden
Ende altijt wel te passe gedaen.
Troost si mi niet, het is onreden;
Eylacen, van drucke sal ic vergaen.
‘Wee uwer bedroefder herten zin,
Ic hadde u gaerne troost ghegeven,
Te kiesen voor verlies ghewin,
Hadt ghi an mi willen cleven.
Mer neen, ghi niet, des moet ghi sneven
Ende altijts grooten druc ontfaen.’
‘Ende en wildi mi dan gheen troost gheven,
Eylacen, van drucke sal ick vergaen.’
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
