Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 242]

106 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Ic quammer gisteravont, also mi dochte,
Daer moete mi een meysken, een meysken dat was fier.
Ick boot haer goeden avont met woordekens sochte,
Oft ic een ureken met haer mocht maken chier.
Si seyde: ‘Lief, coemt schier en beyt niet lanck,
Ic sal gaen boeten tvier, coemt door die ganc,
Opdat wi ons verblijen en laten alle fantasien
Ende melancolijen, nu ende tot allen tijen.’

2
Ic quam met haesten spoede, si sach alomme,
Om ende om al na die nijders quaet.
Si sprac met snelle woorden: ‘Ic heet u willecome.’
Si toonde mi daer een also fieren gelaet.
Si seyde: ‘Liefken, gaet ende weest bedect,
Mijn herteken verfraeyt bi dit bancket
Opdat wi ons verblijen en laten alle fantasien
Ende melancolijen, nu ende tot allen tijen.’

3
Si hief op en si sanck met also soeten tale,
Alsulcken voeysken en had ic nije ghehoort.
Haer stemmeken dat clanck ghelijcken dye nachtegale,
Met minne so worde mijn hertken so doorboort.
Si seyde: ‘Gaet ongestoort, ick blijf u by,
Ten worter niet gehoort, doet u willeken met mi
Opdat wi ons verblijen en laten alle fantasien
Ende melancolijen, nu ende tot allen tijen.’

4
Ick lach te nacht bi haer, wi waren alleyne,
Gebruyckende daer ons beider sherten lust.
Hi seyde: ‘Lief, weest gedachtich die woordekens reyne
Die wi tesamen in minnen hebben gheblust.’
Si seyde: ‘Liefken, rust in die armkens van mijn
Opdattet si ghesust voor die nijders fenijn,
Opdat wi ons verblijen en laten alle fantasien
Ende melancolijen, nu ende tot allen tijen.’

[p. 243]

 

5

 

Daer laghen wi twee, wi twee wi mosten scheyden,

 

Het scheyden dat dede ons beyder herte verdriet.

 

Haer oochskens op hem loeghen, haer handekens die si spreyde:

 

‘Ic bid u, mijn alderliefste, en segtet immers niet,

 

Wi willen noch tesamen al in dat riet,

 

Wi willen jolijt bedrijven, spijt al dees nijders diet,

 

Opdat wi ons verblijen ende laten alle fantasien

 

Ende melancolijen, nu ende tot allen tijden.’