Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 240]

melodie depb 1539, nr. 143

[p. 241]

105 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Ic had mijn sinnekens uutgheleyt
Aen een so schoonen beelde,
Si hadde mi wat troosts toegeseyt,
Mijn herteken stont in weelde.
Mer haren loosen sin
Die had wat anders in,
Dat vernam ick in so corter stonde.
Men payter so vele met eenen lachende monde.

2
Ic plach te zijn haer alderliefste greyn,
Mijn herteken hielt si bedwonghen.
Mer lacen, nu isser gecomen eyn
Die mi heeft uutghedrongen.
Mer lacen, ic arm man,
Dat ic niet ghebeteren en can.
Niet achtende dat icse beminne,
This wonder dat ic niet en ontsinne.

3
Al heeft si mi dus uutgherecht,
Ick en sals te droever niet wesen.
So waer ic wel van sinnen also slecht,
Bedroefde ic mi in desen.
Al heeft si my begheven,
Een ander sal ic aencleven
Al sonder druck oft thoren:
Een verloren, ses ander vercoren!

4
Hi is sot die hem overgheeft
Met herte, siele ende lijve,
Dat hi so lange in raserie leeft
Ter eeren van eene wijve.
Al lope ick na haer sot,
Met mi hout si haer spot,
Niet achtende al soude ic daerom sterven.
Tfi, liefde daer men vruecht moet derven!

5
Adieu mijn vruecht, adieu solaes,
Adieu mijn lief, blijft in eeren.
Al ben ick thuwaerts gheworden dwaes,
Ick hope den tijt sal noch keeren.
Al moetet aldus zijn,
Dat ghi stroeyt u fenijn,
Ten is gheen trouwe van trouwen.
Het mochte u noch wel berouwen.

6
Nu rade ick allen amoreusen wel
Die Venus' chijs willen verpachten:
Eer hem Fortuyne brenghet int ghequel,
Dat zijs hem leeren wachten.
Sulck is so schoon voor ooghen,
Si can wel vrientschap tooghen:
Al waer een werelt fijn van goude,
Si en woude niet dat haer droomen soude.