Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 237]

103 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
‘Ic hads mi onderwonden
Van eender joncfrou fijn.
Si snijt mi diepe wonden
Al in dat jonghe herte mijn.
Och, hoe mocht ic haer dienen,
Haer gestadich dienaer zijn!
Al heeft si mi ghevanghen,
Haer vrij eyghen wil ic zijn.’

2
‘Het is der mannen seden,
Dat si ongestadich zijn.
Si spreken schoone woorden;
Int herte en meynen zijs niet.
Van den eenen totten anderen:
Gheen trou daer en si.
Hi sprac met valscher herten:
“Och, ghi zijt die liefste mijn!”

3
Des en ben ic niet alleyne,
Dat achte ic waerlijck cleyne.
Twee honden aen eenen beyne,
Si dragen selden wel overeen
Met grimmen ende met morren.
Ten mach niet anders zijn:
Hi moet uut mijnder herten;
Een ander weder daerin.

4
Mijn lief die wil wandelen
- Daer slae den hencker toe! -
Van den eenen totten anderen
Die hi veel liever hae.
Ende hi mi niet en meende
Die ick so wel vermach,
So wil ic hem laten varen
Ende hebben veel goeder nacht.’