Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 232]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 37

[p. 233]

101 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Ick wil mi gaen verhuegen,
Verblijden mijnen moet
Ende doen na mijn vermoegen,
Al valtet mi teghenspoet.
Vrou Venus' bloet
Dat is van dier natueren:
Ist quaet, ist goet,
Die mint die moet besueren.

2
Die fiere nachtegale
Singt een so huebscen sanck.
Mocht ic mijn lief betalen
Al in haer armkens blanck,
Sonder bedwanck,
So soude ic met vruechden leven;
Alle mijn leven lanck
Waer alle mijn druc genesen.

3
Reyn lelijcken uutghelesen,
Doet u ootmoedicheyt:
Laet mi u dienaer wesen,
Aensiet mijn bitterheyt!
Weest wel bereyt,
Wilt mi uut minnen ontfanghen.
Doet mi bescheyt:
Daerna staet mijn verlangen.

4
Schoonder rose van minnen
En heb ic noeyt ghesien.
Si staet int herte van binnen,
Die schoone van melodien.
Wilt tot mi vlien!
Wilt mi uut minnen verwachten!
Doet mi bescheyt,
Om u dole ick bi nachten.

5
O radt van Avontueren,
Wildy niet ommeslaen?
Mach mi geen troost gebueren
Dat cost mi menighen traen.
Laet mi ontfaen,
Reyn bloeme ghepresen,
Een troostelijc woort;
So waer ic gans ghenesen.

6
Nu hoort, ghi jonge gesellen,
Eer ghi dat minnen begint:
Vrou Venus sal u quellen
Met woorden gelijc den wint.
Eer ghi beghint,
So hoort na mijn prologen:
Aensiet dat eynt,
So en wordy niet bedrogen.

7
Die dit liedeken dichte,
Oft eerstwerf heeft gestelt,
Vrou Venus was zijn nichte,
Met haer was hi ghequelt.
Sijn vruecht versmelt,
Hi leeft in grooten trueren,
Daerom hi queelt.
Si en mach hem niet gebueren.