Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 228]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 32

[p. 229]

99 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Ic weet een uutvercoren,
Si staet vaste in minen moet.
Na mi en wil si niet hooren,
Groot liden ist dat si mi doet.
Aen haer weet ic groot letten,
Si doet mi aen groot leyt,
In alle steden van wetten
Doet si mi so cleyn bescheyt.

2
Daer ic eens was willecom
Hieten si mi nu elders gaen.
Die blinden oft die stommen
Die en hebbens mi niet gedaen.
This al bi haren schulden
Dat si mi geeft oorlof nu.
Een ander, al waer si root gulden,
En kore ic, liefken, niet voor u.

3
Noch weet ick een dye uut gaet vrijen,
Tis misselijc wat hi brout.
Seer amoreus is hi bi tijden
Als hi de alderliefste aenscout:
‘Die liefste, waer icse heffe oft legghe,
Der minnen last valt mi te groot.’
Hi en cans haer niet geseggen,
Hi is bicans van minnen doot.

4
Die poorten ende die mueren
Die doen mi dicwil groote pijn.
Nu moet ic altoos trueren
Al om der liefste mijn.
Als een ander gaet dansen ende spelen
Ende bedrijven haer jolijt
Dan sidt ic thuys en truere
Ende peynse, schoon lieveken, waer dat ghi zijt.

5
Schoon lief, u schoon visagie
Doet mi dicwils na u staen.
Ic heb so menighe passagie
Om uwen wille ghegaen.
Te water ende te lande,
Tallen tijden van der nacht,
Mijn schoenkens gevult met sande
Ende die bleven, lacen, in den gracht.

6
Hiermede willen wi sluyten,
Scoon lief, onser beyder sanc.
Ic hope ic sal ghebruycken
Noch eens uwen arme blanc.
Dan is minen wil volcomen
In al dat mijn herte begeert.
De liefste en wil ic niet nomen
Want si is mi M gulden weert.