91 Een oudt liedeken
[Commentaar]
Ic weet een vrouken welbereyt,
Si heeft mijn herteken bevaen
Met haerder gansscher minlicheyt.
Ick en cans haer niet ontgaen;
Haer jonste moet ic dragen.
Haer wesen is so welghedaen,
Si staet in mijn behaghen.
Schoonder wijf en sach ic nije,
This recht, dat ic haer vrienschap bije,
Want si doet mi mijn druck vergheten,
So reyn zijn alle haer sinnen.
Mi is te badt dat icse aensie,
Die alderliefste die ic beminne.
Haer mondeken, haer oochskens claer,
Mocht icse spreken, oft comen naer,
Dat waer mijn begheren al.
Dat doen die quade clappaerts tonghen.
Och, si brenghen ons int verdriet.
Dat vrouken is mi te hooghe gheboren,
Dies ic wel mach beschreyen.
Al heb icse in mijn herte vercoren,
Het is al in eerbaerheyden.
Och lacen, si acht mijns cleyn.
Ic wil noch al in hopen leven
Ende draghen mijnen druyck alleyn.
Die liefste en can ic niet begheven,
Het is recht, dat segge ic dy.
Och, woude si dat verstaen,
Dat ic haer ghetrouwe boel soude zijn,
So waer alle mijn trueren ghedaen.
Och Venus, vrouwe, siet aen mijnen staet,
Door alle joncfrouwen eere.
Ghi zijt mijn troost, mijn toeverlaet,
Ic bids u minnelic op eere.
Ghi zijt, mijn liefken, dies wel weert,
Dat ic u diene mijn leven lanck,
Schoon liefken, als ghijt op mi begheert.
Die dit liedeken heeft ghemaect,
- Het quam uut rechter minnen:
Al en heeft hijt niet terecht gheraeckt,
Men salt in beste versinnen -
Het was so huebschen knecht.
Ter eeren van schoonen vrouwen
Heeft hi dit liet gedicht.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
