Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 212]

melodie depb 1539, nr. 78

[p. 213]

92 Vant vriesken

[Commentaar]

1
‘Ick sie die morghensterre breyt.
Wel op, Vriesken welghemeyt!
Si verlicht ons tot in den throone.
So wie een gestadich boelken heeft,
Hoe noode scheyt hi van dane.

2
Och Vriese, hoe waerdi so versaecht,
Doen ghi vast in uus boels armen laecht?’
‘Rijck God, noch weet ick raet:
Ic hebbe noch vrouwencleyderen,
Die suldi, Vriesken, doen an.’

3
Dat vrouken socht eenen nauwen list:
Si trock die cleederen uut haer kist.
Daerop sette hi den hoet.
Ic sweere u op mijn trouwe:
Dat Vriesken hadde eenen vrien moet.

4
Hi sloech zijn harnas op zijn schouderen:
‘Wijf, doet op die poorte, this meer dan tijt!
Ick moet uut wasschen gaen.
Mijn moeder beschelt mi seere,
Omdat ick mi verslapen haen.’

5
Doen hi buyten der porten quam,
Op zijn grauw ors dat hi spranck.
Al onder een lindeken groene,
Daerop so sanc die nachtegale
Ter eeren van dat Vriesken schoone.

6
Tvriesken reedt den selven padt
Aldaer die heere te rijden plach.
Die heere die quam hem teghen.
‘Vriesken,’ seyde hi, ‘Vriesken fijn,
Waer is die reyse gheleghen?

[p. 214]

 

7

 

Die cleederen die ghi anedraecht

 

Hebbe ick noch wel meer ghesien.

 

Nu seghet mi, Vriesken, onversaecht:

 

En wat mach dit bedien,

 

Dat ghi dese cleederen aendraecht?’

 

 

 

8

 

‘Die cleederkens die ic draghe an,

 

Die gaf mi een diet mi wel gan.

 

Si salder noch wel meer gheven.

 

God gheve haer frisschen morghen!

 

Bi haer hebbe ic te nacht gheleghen.’

 

 

 

9

 

‘Och Vriese, zijt ghi een eerbaer man,

 

So trect mannenclederen an

 

Ende verweert u jonghe lijf

 

Opdat niemant ghesegghen en can:

 

“Daer leyt verslaghen een wijf!”’

 

 

 

10

 

Si lieten daer beyde haer woorden staen:

 

Met scherpe swaerden gingen si daer slaen,

 

Dat Vriesken dat bleef daer doot.

 

Ic sweere u op mijn trouwe fijn,

 

Hi en was noeyt in meerder noot.

 

 

 

11

 

Die heere reedt den selven padt

 

Aldaer die Vriese te rijden plach,

 

Al voor zijn eyghen dore.

 

‘Staet op, mijn alderliefste lief,

 

Die Vriese die is daervore!’

 

 

 

12

 

Dat vrouken die dat haest vernam,

 

Een sneewit hemdeken tooch si an.

 

Den grendel schoot si daervan.

 

Si meynde dat Vriesken in te laten;

 

Het was haren getrouden man!

 

 

[p. 215]

 

13

 

‘Vrouken, waer zijn u ghewaden

 

Die ghi daghelijcx pleecht te draghen?

 

Berechtes mi, ic wilt sien.’

 

‘Vertoevet hier tot morghen;

 

Het sal u wel geschien.’

 

 

 

14

 

‘Joncfrouken, daer zijn u ghewaden

 

Die ghi daghelijcx pleecht te draghen!

 

Die Vriese is ghebleven doot!

 

Ick sweer u op mijn trouwe:

 

Hi en was noeyt in meerder noot.’

 

 

 

15

 

‘Och, heeft die Vriese verloren dlijf?

 

So ben ic een allendich wijf

 

Ende met hem so wil ic sterven

 

Ende bidden Maria, die Maghet reyn,

 

Dat Si ons tesamen wil erven.’

 

 

 

16

 

‘Joncfrouken, ic had u also lief.

 

Nu ben ic op u gheworden gram!’

 

‘So ben ic, heere, weder op u!

 

Wie heeft die meeste schade dan?’

 

Sprack dat wijf tot haren man.

 

 

 

17

 

Die ons dit liedeken eerstwerf sanck,

 

Een clerck van Lueven was hi ghenaemt.

 

Hi leerdet in Venus' scholen.

 

Die schoone vroukens die heeft hi lief,

 

Daerom so moet hi dolen.