Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 208]

melodie Fruytiers 1565, nr. 115

[p. 209]

90 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
‘Ick hebbe ghedraghen wel seven jaer
Een pacxken van minnen, tvalt mi te swaer.
Ick ben bedroghen.
Ic waende den wilden valc hebben gevangen;
Hi is mi ontvloghen.

2
Joncheer, wildi daer loon af hebben,
So coemt noch tavent tot mijnen bedde.
Sijt seker dies:
Mijn man die is van huys ghereden,
Tis zijn verlies!’

3
‘Joncfrouwe, ghi hebt so fellen honden!
Oft si mi beten diepe wonden,
Waer u dat lief?
Op u mans bedde en come ic niet,
Wat mijns geschiet!’

4
‘Joncheere, mijn honden sal ic doen binden.
Aen gheen groen heyde daer staet een linde
In eenen boomgaert:
Daer sullen wi twee genoechlijck wesen,
Stout, onvervaert!’

5
In gheenen boomgaert dat hi quam,
In sinen armen dat hijse nam.
Si riep: ‘Ay mi!
Dat ic u oeyt so lief gecrege:
Seer rouwet dat mi!’

6
‘Joncfrouken, en roept niet so seere.
Ghi sult een goede vrouwe wederom keeren
Tot uwen man
Ende segt dat ghi waert roosen lesen
Int soete dal.’

7
‘Rooskens te lesen is bi manieren
In ghenen velden so menighertieren.
Des seker zijt:
Al soude mijn man zijn ooghen uutcrijten
Hi is mijns quijt!’