Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 198]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 39

[p. 199]

85 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Ick quam tot eenen dansse,
Daer menich joncfrouken was
Ende daer vant icse alleyne,
Die seer bedroevet was.
Ick boot haer vriendelike
Mijn groete, si loondes mi.
Haer soete woorden bevielen mi.

2
‘Mijn moerken is ghestorven,
Die mi ten besten riet;
Een ander hebbe ic verworven,
Des lijdt mijn herteken verdriet.
Si gaven mi eenen ouden man.
Al om dat goeykens wille
Ginc ic dat houwelic an.

3
So coemt hi voor mijn bedde,
Al voor mijn beddeken staen,
Sijn coussen ende ooc zijn schoen
Heeft hi al uutghedaen.
Hi heeft so veel masselen aen zijn beyn!
Ende dan moet ic hem gaen verwermen,
Den leelicken ouden man.

4
Dan sidt hi aen den dissche,
Hi heeft van als genoech,
Van wiltbraet ende ooc van vissche,
Veel meer dan hijs behoeft.
Hi sidt en babbelt al waert een gans:
Hi en heeft in alle sinen mont,
Och, niet meer dan eenen tant!

5
Dies claghe ic u, lieve ghespele,
Och lieve ghespeelken goet,
Dat ic mijn jonge leven
Aldus verslieten moet
Ende al met eenen ouden man.
Dan moet icker bi te bedde gaen,
Die genuechte noch vruecht en can.

6
Die oude man is ghestorven,
Den ouden, en die is doot:
Eenen jonghen heb ic verworven,
Hi geeft mi slaghen so groot!
Dan dencke ic op den ouden man:
Och, vonde ick weder zijns ghelijck,
Nemmermeer en scheyde icker van!’