Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 190]

82 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Het voer een knaep uut liefden sterck
Na eender schoonder vrouwen.
Soo langhe dat si haer verberch,
Men mochse niet aenschouwen.
‘God behoede mijn lief ende daertoe mi.
Waer mijn lief gaet, schijnt den lichten morgen.’

2
Den dach al door die wolcken dranc,
Die nacht en woude hem niet wijcken,
Met sinnen edelen glanse ontspranck
Al over allen aertrijcken,
Uut orienten, ons ghesant,
Over alle tlant, den armen als den rijcken.

3
‘Die vaert, die ic op trouwe doe.
Leyt hier yemant verborgen?
Die schieten op, ick maect hen vroet,
So en coemt ghi niet in sorghen.
Nu ligghe ick hier op deser vaert,
Tlichtet so schoon, den claren dach, den morgen.’

4
Die knape sprack: ‘Ick hadde vernomen,
Die wachter is in wake.
Ick ducht, dat den dach sal comen;
Hi en laet ons niet meer slapen.
Dus scheyden wi twee, eer morghen vroech,
Eer ment verneemt op geenre breeder straten.’

5
Smorgens als die wachter die poorte onsloot,
Te scheyden van sinnen ghenoot
Den meysken dattet seer verdroot,
Dat si haer lief moeste laten.
In haren armen dat si hem bevinck,
Si custe hem ende seynde hem zijnder straten.

[p. 191]

 

6

 

Die cnape sprack: ‘Hoe wee mi doet

 

Dat ic van di moet scheyden!

 

Scheyden, dat is mi een bitter doot:

 

Mi en schiede noyt dinck so leyt.

 

Och, huden meer dan morghen vroech.

 

Ten leeft geen man die minen boel sal ontleiden.’