Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 158]

68 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Het voer een lantsknecht spaceren
So verre aen ghenen Rijn.
Wat vant hi aen gheender heyden?
Een maechdeken met witte cleyden,
Hi groetese seer vriendelijck.

2
Hi badt haer also seere
Al om een slapen bi.
Si sprac: ‘Van herten geerne!
Du bist mijn morghensterre.
Och lief, slaept desen nacht bi mi.’

3
Den dach quam ten eynde
Ontrent der vespertijt;
Die lantsknecht quam daer ghegangen
Met sinen rooden wanghen.
Si hiet hem Gods willecom zijn.

4
Hi spreyde sinen mantel
Al in dat groene gras:
Si speelden een spel van goeden.
Die dochter, die weckte haer moeder.
‘Och lieve dochter, hoe wect ghi mi?’

5
‘Ende soude ic u niet wecken?
Ghi en slaept noch niet so vast.
Mijn decksels zijn mi ontvallen,
Ick moetse wederom langhen.
Och lieve moeder, nu slaept bi mi.’

6
‘Die dechsels die u ontvallen zijn,
Dat is den goet wille dijn.
Ghi hebt hem inghelaten,
Den lantsknecht al van der straten,
Och den alderliefste dijn!’

[p. 159]

 

7

 

‘Dat ic hem inghelaten heb,

 

Den alderliefste mijn,

 

Dat moet ic nu misghelden

 

Met vloecken ende met schelden,

 

Ick arm bruyn maechdelijn!’

 

 

 

8

 

Die ons dit nyeuwe liedeken sanck

 

Hevet so wel ghesonghen.

 

Hi is van dier natueren

 

Hi slaept so gaerne bi vrouwenluyden.

 

Och, men vint der lantsknechten so veel!