66 Van den ruyter uut Bosschayen
[Commentaar]
Het quam een ruyterken uut Bosscayen
Ghisteravont in den wijn.
‘Ou, segt ou, en sal men hier niet naien?
Ick hebbe geschuert mijn hemdekijn!
Noch hebbe ick eenen gulden fijn,
Die sal ic u, meysken, gaerne gheven!
Wildy tavont mijn boelschap zijn,
So sal ick met u vrolijck zijn!
Teghen den wint come ick gheseylt,
Als een dye scheeps hem niet en verstaet!
Ghi en hebt gheen sinnekens aen mi geleyt,
Mi dunct, ghi hebt mijns liever verlaet!
Nadat nu aldus met mi gaet,
So wil ick maken een goet verdrach:
Een ander te kiesen is mijnen raet.
Adieu dien ick te minnen plach!
Schutterkens die den boghe hantieren,
Coopen twee pesen tot haren boghe;
Breken si deen, na tspeels manieren,
Si stellen een ander ten selven toghe.
Desghelijcx wil ick te doene poghen,
Want vrouwensinnekens zijn als stof:
Ghelijc den wint quaemdy mi aenghevlogen.
Hiermede, schoon lief, neme ic oorlof.
Och lieve ghesellen, ick moet u claghen!
Ghi moet mi gheven goeden raet!
Ick ben ghecomen in Venus' plaghen,
Ic en weet wat mi te doene staet.
Mijn hope, mijn troost, mijn toeverlaet
Heeft mi begheven ende seer onwaert;
Dies is mijn herteken so seer beswaert,
Mer tsop en is der kooien niet waert!
Hi stelt zijn herteken in swaerder sorghen,
Die zijn sinnekens aen vroukens lecht,
Want hi hanget altijt sonder worghen,
Als een die strijt ende niet en vecht.
Wient ick claghe, ic hebbe onrecht,
Altijt so gaet si haren padt.
Si en heeft gheen sinnekens aen mi gheleyt;
Al blijve ick in drucke, wat acht si dat?’
Die dit liedeken eerst heeft ghesongen,
Dat was een ruyterken van ghelde bloot.
En hadden ghedaen quade nijders tonghen,
Hi lagghe zijn liefken in haren schoot.
Daer hi toe droech zijn liefde groot,
Die en mach hem gebueren tot gheender tijt.
Si had hem geholpen uut zijnder noot,
Mer quade niders tongen geeft hi die wijt.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
