64 Een amoreus liedeken
[Commentaar]
‘Hoe coemt dat bi, scoon lief, laet mi dat weten,
Dat ghi nu mi vol drucx laet, ongemeten?
Ghi wist dat wi wisten Venus' secreten,
Noch meer weet ghi, hoe moechdijt vergeten?
Seer opstinaet sidy van uwen sinne,
Oft quaden raet is u ghegeven inne.
Dus sterve ick uut liefden, door u minne.
Goddinne fier, vol gaven overvloedich,
U dienaer hier bidt met tranen bloedich:
In wat quartier ghi triumpheert voorspoedich,
Och, coemt doch schier, aensiet mijnen dienst ootmoedich.
Ic en beghere gheen verdrach, bi siecken noch gesonden,
Mer nacht en dach u dienaer tallen stonden.
So coemt, schoon lief, ende salft mijn doloreuse wonden.
Bloeme minjoet, oorlof tot allen tijden:
Snoots nopen groot coemt mi fellic bestrijen.
Venus' conroot, waerdoor ic come in lijden,
Sal na mijn doot een ander meer verbliden.
Mijn lichaem weeck, gedoot met Venus' brande,
Dootverwich en bleec, neemt voor een offerhande...
Dus stel ic, lief, mijn lijf ende siel te pande.’
‘O mannelic greyn, mi deert u lamenteren!
Mijn liefde reyn moet ic bedwongen regeren:
Menighen vileyn, fenijnich int hanteeren,
Soude certeyn onser beyder liefde blameren.
Dat waer u leet, u duecht die geeft orconde.
Ic weet besceet, al uut mijns herten gronde:
Sterft niet, schoon lief, om mi, ghi zijt mijnder herten ghesonde!
| |
Schoon lief, u spoet is mi een bitter brine.
Ic soude u mijn bloet scencken voor medecine,
Sidy desen onvroet, so sterve ic door die pine,
Door dwesen soet van uwen claren aenschijne.
U dienst eerbaer vast in mijn hert ic houwe,
Mer tvalt mi swaer dat ghi zijt ongetrouwe...
Sterft niet, schoon lief, om my, ick blijve u eyghen vrouwe!
O swaer torment, dat ic moet derven
U aenschijn claer yent! Och, mocht ic met u sterven!
U lichaem excellent sal ic, tot eender erven,
Tot minen jaren volent bewenen menichwerven.
U groot miskief ben ic certein onsculdich,
Dus weest, schoon lief, in u lijden verduldich
Ende bidt voor mi, voor daenschijn Gods drievuldich.’
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
