Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 146]

63 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Het was een rijck boermanssone
Ende hi voer spelen opter straten.
Daer vant hi so huebschen maechdeken,
Hi badt haer om eens bi te slapen.

2
Hi badt haer om een slapen bi,
Te rusten op haer sponde:
‘Ic en sal van al die lieve langhe nacht
Mijn handeken bi u niet steken onder!’

3
‘Bidt ghi mi om een slapen bi?
Dat gheeft mi ja groot wonder!
Nu doet uut u hosen ende u schoen
Ende coemt hier bi mi onder!’

4
Doen hi bi dat meysken onder quam,
Die ruyter viel in vake.
Al had die nacht een jaer lanck gheweest,
Hi hadde hem altemael doorslapen!

5
Tsnachts ontrent der middernacht,
Dat meysken keerde haer omme.
Dat dede si al om haer soete lief,
Oft hi daeraf yet hadde ontspronghen.

6
Tsmorghens vroech, doent was schoon dach,
Dat meysken lach in waken.
‘Wel op,’ seyt si, ‘wel lieve kinckelboer,
Hier is te lanck gheslapen!’

7
Tsmorgens vroech, alst was schoon dach,
Die boer woude thuyswaert ganghen.
Dat meysken maecte hem eenen haveren bry,
In eene verroeste panne.

[p. 147]

 

8

 

Tsmorgens vroech, alst was schoon dach

 

Ende hi thuys quam gheganghen:

 

‘Nu segt mi, segt mi, lieve sone mijn,

 

En hoe is u den strijt verganghen?’

 

 

 

9

 

‘Och moeder,’ seyt hi, ‘moeder mijn,

 

This mi so leyde verganghen!

 

Dat meysken maecte mi eenen haveren bry

 

In een verroeste panne!’

 

 

 

10

 

‘Sone,’ seyde si, ‘sone mijn,

 

Dat is u al te groote schande!

 

Ghi moecht wel alle dese somer lanck

 

Gaen wachten alle die gansen van den lande!’

 

 

 

11

 

‘Och moeder,’ sprac hi, ‘moeder mijn,

 

Dat waer mi al te grooten schande.

 

Ic hadde veel liever dat hubsche meisken fijn,

 

Dan alle die gansen van den lande!’