Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 128]

melodie Hs. Wenen, f. 61v

[p. 129]

56 Op die selve wijse

[Commentaar]

1
Hoe luyde riep die siel tot God van binnen:
‘Och Here, Almachtich Vader goet,
Wat sal ick gaen beghinnen?
Dat lichaem beswaert dat herte mijn.
Och Heere, wilt mijns genadich zijn,
Dat vlees wilt mi verwinnen!’

2
Als dlichaem die siel dus hoorde clagen,
So sprackt: ‘O edel siele mijn,
Waerom wildi u versaghen?
Schouwet des boosen viants raet
Ende laet die valsche werelt quaet:
Ghi sult Gode wel behaghen.’

3
Die siele sprac: ‘Ic sout gaerne volbrengen,
Mer ghi, o valsche lichaem mijn,
En willes niet gehengen.
Natuere ende ghi, ghi doet mi pijn.
Nochtans so moet gestreden zijn,
Ick en can u niet bedwinghen.’

4
Dat lichaem sprac: ‘O siele, die Heere der heeren
Heeft u ghegeven sin ende list,
Omdat ghi mi soudt leeren.
God heeft u ghegeven reden ende sin
Om mi, die tot sonden geneghen ben,
Dat ghi mi soudt regeren.’

5
Die siele sprac: ‘Mocht mi dat ghebueren
Dat ic mocht sterven ghelijck als ghi,
So soude ic leven sonder trueren!
Mer als ic voor doordeel Gods sal staen
Ende na wercken loon ontfaen,
So moet ict al besueren.’

[p. 130]

 

6

 

Dlichaem sprac: ‘Als ghi dat weet tevoren!

 

So wie hemselven al willens wont,

 

Oft tredt in eenen doren:

 

Wie sal hem beclaghen? Dat vraghe ic dy!

 

Ghi moet oock sorghen voor mi,

 

Oft wi blijven beyde verloren.’

 

 

 

7

 

Die siele sprac: ‘Lichaem, ghi moet wel sorgen:

 

Want als coemt die bitter doot,

 

Wie sal ons dan verborghen?

 

Dus moet ghi gaen sorghen, het is noot,

 

Dat ghi niet en verliest die blischap groot.

 

Ghi en hebt doch gheenen morghen!’

 

 

 

8

 

Dlichaem sprac: ‘Moet ic ooc sterven leeren?

 

Ende ic en weet doch gheenen tijt;

 

Waertoe sal ic mi keeren?

 

Die werelt thoont mi vrolicheyt,

 

Natuere die is daertoe bereyt,

 

Hoe sal icse moghen verheeren?’

 

 

 

9

 

Die siele sprac: ‘O lichaem, snoo van weerden,

 

Waerop so verlaet ghi u?

 

Wat wildy hier aenveerden?

 

Hoe dorfdy bedrijven eenich solaes?

 

Arm stinckende vleesch, der wormen aes,

 

Ghi moet doch in der aerden!’

 

 

 

10

 

Dlichaem sprack: ‘Moet ic in der aerden tijden?

 

Och Here God van Hemelrijc,

 

Hoe mach ick mi verblijden?

 

Dat ick ben in der sonden staet,

 

Mi rout so seere mijn leven quaet,

 

Ic wil mi leeren lijden.’

 

 

[p. 131]

 

11

 

Die siele sprac: ‘Wildi u tot duechden geven,

 

So sullen wi dan, ick ende ghi,

 

Bi Jesum zijn verheven,

 

Daer blijschap sal wesen ymmermeer,

 

Ende zijn verlost uut den eewighen seer

 

Daer men eewelijc sal blijven.’

 

 

 

12

 

Dlichaem sprac: ‘Ontfermt, God, onser beyden,

 

Mi ende die edel siele mijn,

 

Ende wilt ons doch geleyden!

 

Wilt doch bewaren die edel siele van my,

 

Maect, dat ons leven U behaechlijck si,

 

Wanneer wi moeten scheyden.’