45 Een oudt liedeken
[Commentaar]
Een ridder ende een meysken jonck
Op een rivierken dat si saten.
Hoe stille dat dat water stont,
Als si van goeder minnen spraken.
‘Och segt mi, stout ridder goet,
Waerom dat dat water stille stoet,
Als wi van goeder minnen spreken.’
‘Dat dat water stille staet,
Dat en gheeft mi gheen vreemde!
Ick hebbe so menighe jonghe maecht
Ghebrocht in groot allende.’
Ghebrocht in swaer allende?
Wacht u, stout ruyter goet,
Dat u God niet en scheynde!’
‘Ick weet noch een so hooghen berch:
Booven alle berghen is hi hooghe,
Die sal ick noch in dale brenghen,
Daerom ist dat ick pooghe.’
‘Suldy mijns vaders hooghen berch
Ick sage u liever, stout ridder goet,
Ick hadde noch veel liever
Dat u die sonne bescheene,
Al onder thol van uwen voeten
Dat meysken was jonc ende daertoe dom,
Si en wist niet wat si seyde.
Doen si in haers liefs armen lach
Doen was den berch terneder.
‘Och segt mi, meysken jonck,
Is nu mijn kele gehanghen?
Nu is dijns vaders hooghen berch
In eenen dale ghevallen!’
Och, doen dat meysken ghewaer wert
Dat si een kindeken bleef draghen,
Si ghinck al voor den ridder staen
‘Ghenade, stout ridder fijn,
Ghenade van mijnen lijve,
Ic was een goet maechdekijn,
Nu moet ic met uwen kinde blijven.’
‘Wat ghenade soude ic u doen?
Ghi en zijt gheen keyserinne!
Ick mocht u mijnen schiltknecht gheven
Cost ic hem daertoe ghebringhen.’
‘Uwen schiltknecht en wil ic niet!
Al is mijnen hooghen berch terneder,
Ic hope, ghi sult hem noch wel hoghen.’
Dat meysken hadde eenen broeder stout,
Hi was haer goet ende ghetrouwe,
Als hi haer dede wel int aenschijn,
Hi beweest haer al metter trouwen.
| |
Och, doen die broeder gheware wert
Dat si een kindeken bleef draghen,
Hi ghinc al voor den ridder staen;
Hi badt hem mede te grave.
‘God groet u,’ seyt hi, ‘stout ridder vrij,
Stout ridder vrij, van waerden,
Och, die met uwen kinde was bevaen,
Die leyt hier doot opter aerden.’
‘Och, is si doot, dat schoone wijf,
Die overschoone die ick beminne?!
So en sal ic nu noch nemmermeer
Mijn grauwe ros berijden.
Haelt mijn spere ende ooc mijn schilde,
Mijn swaert al aen mijn side.
Ic wil gaen rijden selver daer;
Men vint der valscher boden so vele.’
Och, doen hi op der heyden quam,
Hi hoorde die doeken clincken,
Hi hoorde wel aen der clocken clanck
Dat si in der aerden moeste sincken.
Hi nam sinen bruynen schilt,
Hi worp hem op der aerden:
‘Ligget daer, ligget daer, goet bruyne schilt!
Van mi en suldi niet ghedragen werden.’
‘Heft op uwen bruynen schilt,
Hanghet hem onder u side!
Al waer u vader ende moeder doot,
Den rouwe moet ghi lijden.’
‘Al waer mijn vader ende moeder doot
Ende mijn broeders alle vijve,
So en waer den rouwe niet also groot,
Als hi is van desen schoonen wijve!’
Doen hi op dat kerchof quam,
Hi hoorde die papen singhen.
Hi hoorde wel aen der papen sanck
Doen hi in der kercken tradt,
Hi sach zijn liefken staen in bare,
Ghedect met een barencleede,
Recht oft si nu oock doot ware.
Hi hief op dat barencleet;
Hi sach haer cleyn vingerken roeren...
Och, doen so loech haer roode monde,
Doen si den ridder voelde!
‘Staet op, staet op, mijn soete lief,
Wel overschoone joncfrouwe!
Ic en sal u nu noch nemmermeer
Wel op, wel op, mijn soete lief,
Mijn overschoone joncfrouwe!
Al waert mijn vader ende moeder leet,
So sal ick u tot eenen wijve trouwen!
Al waert mijn vader ende moeder leet
Ende mijn broeders alle vijve,
So sal ick u houden voor mijn bruyt
Ende trouwen u tot eenen wijve!’
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
