Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 92]

39 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Een jonck meysken, reyn van seden,
Hadde mi tot haren bedde gedaecht
Ende des was ick so weltevreden,
Het dochte mi zijn een suyver maecht.
Dies was ick van herten bouwe.
Si seyde: ‘Zijt wellecom, lief, seer weert:
Na u so heeft mijn herteken begheert,
Dat neme ick op mijn trouwe.’

2
Als wij te samen opt beddeken waren,
Met vruechden dat wi songhen.
Wij lieten clincken der vruechden snaren
In spijt der nijders tonghen.
Wi waren al te samen so wel te pas,
Dat dede die schoone suyver juecht.
Des so was mijn herteken soo verhuecht,
Mi docht dat ick daer rooskens las.

3
Daer laghen wi twee al totten dach,
Van vruechden also droncken;
Als ick die schoone bloeme aensach
Mijn herte dat wilde ontfoncken.
Dat dede dat vrouken schoone:
Si was so vriendelijc van aenschijne
Al in mijn herteken spant si die croone.

4
Als lief bi lief te samen rust
Ende in die armkens luyken,
Si boeten der natueren lust,
Met vruechden die si ghebruycken,
Sulck ist natuerlijck wesen.
Een amoreus ist int beghinnen:
Als men zijn liefken mach ghewinnen
Het is een vruecht ghepresen.

[p. 93]

 

5

 

Als twee ghelievekens te samen zijn,

 

Ghenoechte dat si hantieren.

 

Si vergheten alle druck ende pijn

 

Als si te samen roseren.

 

Dat doet die amoreusheyt groot.

 

Die menighe is van dier natuere:

 

Die nacht en dunct hem niet een ure

 

Als hi mach rusten in zijns liefs schoot.

 

 

 

6

 

Ick bidde u, minnaers ende rosiers,

 

Die metter minne zijt beladen:

 

Si maken som so veel bestiers

 

Dat si const versmaden;

 

Dies so heeft die menighe toren.

 

Ick segt u oock te sulcker tijt:

 

Die onconstighe heeft sulcken nijt,

 

Daerbi so gaet die conste verloren.

 

 

 

7

 

Dese nijders zijn argher dan fenijn

 

Ende van sulcker natueren:

 

Als si vruecht sien, dat dunct hem pijn.

 

Al waert van haer ghebueren,

 

Si en waren noyt gaerne bevonden.

 

Een clappaert is van sulcker sede:

 

Hi maect onvrede ter menigher stede,

 

Waer dat hi can vermonden.

 

 

 

8

 

Die dit liedeken heeft ghemaect,

 

Hi custese aen haer wanghen.

 

Bi zijn liefken lach hi moedernaect,

 

Met vruechden was hi bevanghen.

 

Van Dermonde is hi geboren.

 

Hi sidt so gaerne op die banck

 

Als hi mach drincken goeden dranck;

 

Schoon vroukens heeft hi nu uutvercoren.