38 Een nyeu liedeken
[Commentaar]
Een goet nyeu liet heb ick gedicht
Die liefste heeft mi daertoe gesticht
Met haerder looser minne.
Ic en sal haer nemmermeer afgaen,
Si cost mijn herteken so menighen traen!
Al heeftse mi nu ontrou ghedaen,
Noch staetse in mijn gedachte.
Noyt roose soet van soeter rueck
En heeft mijn herteken so seer bevangen.
Al hebbe ick somtijts quaet gheluck,
Naer haer staet mijn verlanghen.
Rijc God, mocht noch eens anders gaen,
En mochte den tijt noch keeren,
Dat ic mocht troost van haer ontfaen,
So soude ic allen druck verslaen
Ende altoos vruecht vermeeren.
Met een die alderliefste mijn,
Ick en mach altoos bi u niet zijn,
Wi twee, wi moeten scheyden.
Si hout mijn herteken so seer doorwont,
Hoe soude ick vrolijck wesen?
Dat heeft ghedaen haren rooden mont,
Mocht ick dien cussen, ic waer ghesont,
So waer mijn herteken ghenesen.
Altijt staet si in mijn vermaen,
Ende al uut goeder duechden.
Mocht ic noch troost van haer ontfaen,
So waer mijn herte in vruechden.
Mer neen, ick niet, ic blijve alleyn,
Ende si heeft mi begheven.
Si is nochtans dat liefste greyn.
Kiese ick dit jaer noch twee voor eyn,
So mach ick vrolijck leven.
Oorlof, schoon lief, alst wesen moet,
Ende ick wil henen varen.
Ick bidde Maria, Maghet soet,
Mijn sinnekens hadde ick op u ghestelt,
Schoon lief, ist al verloren?
Ick minde u boven goet oft ghelt.
Mi dunct dat u mijn vrientschap smelt,
Mer die dit liedeken eerstwerf sanck,
Dat was een ruyters gheselle.
Hi weets hem allen goeden danck,
Die duecht van hem ende van zijn boel vertellen.
Met schoone vroukens sidt hi op die banck
Al is zijn borsse dicwils cranck,
Laghe hy in zijns boels armkens blanck,
Het waer zijnder herten een medecijne.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
