Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 82]

33 Een amoreus liedeken

[Commentaar]

1
Din eygen, certeyn, reyn vroulic saet,
Blijf ic. Ghi zijt diegene daer al aen staet:
Hert, sin moet u aencleven.
Ghi hebt int herte den hoochsten graet;
Ghi zijt die fonteyne, diet al afdwaet:
Ghepeyns, mijn suchten ende beven.
Ghi zijt boven alle bloemkens soet,
Boven roosen root!
Dus blijve ick dijn eyghen tot in mijn doot.

2
Medea Jason noyt so seer en versinde,
Paris Helenam noyt so seer en beminde:
Boven alle sidy ghepresen!
Ic moet verdwijnen als stof voor den winde,
Ist dat ic gheen troost aen u en vinde,
Reyn bloeme uutghelesen.
Noyt Venus' geschut mi so seer doorscoot!
Ick segt u bloot:
Dus blijve ic dijn eyghen tot in mijn doot.

3
Naest u in swerelts begrijpen gheen
Die therte beswaert dan ghi alleen,
Schoon vroulijcke figuere!
En weest doch niet ghelijck den steen,
Mer helpt mi, lief, uut droefheyts ween,
Mijn herte uut allen getruere.
So mach ic leven in vruechden groot,
Sonder wederstoot,
Dus blijve ic dijn eyghen tot in mijn doot.

4
Al hebbe ick geheel, o lieflijc bloet,
Mijn herte ghestelt in u behoet,
Laet mi gheen druck verwinnen.
U minlijc aensicht, u woordekens soet,
Die brenghen mi in der minnen gloet:
Si doen mi dit beginnen.
Ghi zijt mijn voetsel ter uuterster noot,
Boven wijn ende broot,
Dus blijve ick dijn eyghen tot in mijn doot.