Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 76]

melodie depb 1539, nr. 80

[p. 77]

30 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Die mint, die vint een heimelic lijden.
Hi ducht, hi sucht in allen daghen
Ende hem den troost dan moet vermijden.
Sijn cleyn voorspoet mach hi wel claghen!
Ick weet: die sulcke moet verdraghen
Ende lijden een swaer verdriet,
Lijf ende goet soude hi wel waghen
Om haer, nochtans en acht zijs niet.

2
Si en achtes niet: wat baet geclaecht?
Nochtans weet si wel, ongheloghen,
Dat ic en minne gheen schoonder maecht.
Si doet mi dicwils droefheyt tooghen,
Weenen ende suchten voor haer ooghen
Ende lijden een swaer verdriet.
Eylacen, dit moet ic al ghedooghen
Om haer, nochtans en acht zijs niet.

3
Mocht ic eens troost aen haer verwerven,
So slote ick trueren buyter sille.
Mer neen ic, ick salt besterven,
Want si en heves gheenen wille.
Ic mach wel claghen, luyde ende stille!
Int strick van minnen lijde ick verdriet,
Int herte hebbe ick so grooten geschille
Om haer, nochtans en acht zijs niet.

4
Haer blijde ghelaet heeft mi bedroghen
Ende ooc ghebrocht in lijdens erven.
Haer schoon opslach van haren ooghen
Doet mi duysentich dooden sterven.
Juecht ende vruecht moet al bederven
In mi: dies lijde ick verdriet.
Mijn herteken soude ic wel laten scherven
Om haer, nochtans en acht zijs niet.

5
O Venus, ghi moordadighe vrouwe,
Ghi schieter veele met uwen strale:
Dat mach men wel aen mi beschouwen!
Ghi worpet mi buyten vruechden pale.
O Venus, ghi zijt die princepale
Die mi dicwils doet verdriet.
Adieu, ick blijve in droefheyts sale
Om haer, nochtans en achts zijs niet.