Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 72]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 44

[p. 73]

28 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Die vogelkens in der muten,
Si singen haren tijt.
Waer sal icx mi onthouden?
Ic ben mijns liefkens quijt.
Waer sal icx mi onthouden?
Ende ic haer so gaerne aensie:
Al spreec ic u, liefken, so selden,
Ic scenc u mijn herteken is fier.

2
Ic ginc noch gisteravont
So heymelijc eenen ganck
Al voor mijns liefkens dore;
Si wist mi cleynen danck.
‘Staet op, mijn alderliefste,
Staet op ende laet mi in!
Ic swere u op al mijn trouwe,
Ic en had noit liever dan dy.

3
Scoon lief, laet u gedencken
Dat ic eens die liefste was
Ende lach in uwen armen;
Nu ben ic geworden een onwaert gast.
Al hebdi mi nu begheven,
Noch drage ic eenen huebscen moet:
Die liefte bloeyt winter en somer,
Dat de coele mey niet en doet.’

4
Hi tooch van sinen handen
Van goude een vingherlijn.
‘Hout daer, mijn alderliefste,
Daer is die trouwe van mijn.
Mer oft yemant vraghet
Wie u dat vingherlinck gaf,
Antwoort hem met huebsce woorden:
“Die eens die alderliefste was.”’

5
Ic hoorde ghisteravont
So lustelijck eenen sanck:
Mijn liefken die gaet houwen,
Ick en weets haer gheenen ondanck.
Al heeft si mi nu begheven,
Noch draghe ick eenen huebschen moet:
Die liefde bloyet winter en somer,
Dat die coele mey niet en doet.

6
Die dit liedeken heeft ghesonghen,
Dat was een ruyter fijn;
Sijn herteken ghinck int lichte
Met schoone vroukens fijn.
Dit liet heeft hi ghesonghen
Ter eeren der liefste zijn,
In spijt der nijders tonghen.
Sijnen naem is Jonghen Stijn.