Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 44]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 47

[p. 45]

19 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
‘Den dach en wil niet verborghen zijn,
Het is schoon dach, dat duncket mi,
Mer wie verborghen heeft zijn lief,
Hoe noode ist dat si scheyden.’

2
‘Wachter, nu laet u schimpen zijn
Ende laet hi slapen, die alderliefste mijn!
Een vingerlinck root sal ic u schincken,
Wildy den dach niet melden.’

3
‘Och meltic hem niet, rampsalich wijf,
Het gaet den jongelinck aen zijn lijf!
Hebdy den schilt, ick hebbe die speyr;
Daermede maect u van heyr!’

4
Die jonghelinck sliep ende hi ontspranck,
Die liefste hi in zijn armen nam:
‘En latet u niet so na ter herten gaen,
Ick come noch tavont weder.’

5
Die jonghelinck op zijn vale ros tradt.
Die vrouwe op hooger tinnen lach,
Si sach so verre noortwaert inne
Den dach door die wolcken opdringhen.

6
‘Had ick den slotel van den daghe,
Ic weerpen in gheender wilder Masen,
Oft van der Masen tot in den Rijn
Al en soude hi nemmeer vonden zijn.’