Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 34]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 123

[p. 35]

14 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
‘Confoort, confoort sonder verdrach,
Mijn liefste boel verborghen!
Ic segge vry: “Ten is noch gheen dach,
Ten is noch gheenen morghen!”

2
Die wachter singhet zijn daghelijcx liet,
Hi can zijn tonghe wel bedwinghen.
Coemt in huys, mijn soete lief,
Wi twee wi sullen noch genoechte beginnen.’

3
Si leyde hem op haer borstkens ront,
Daerop so ghinck hi ligghen rusten.
Si seyde: ‘Schoon lief, mijn waerde mont,
Wat dinghe mach u lusten?’

4
Si leyde hem in haer armkens vry,
Van vruechden began therte ontspringhen.
‘Bedect mijn eere, dat bidde ick dy,
Bedect mijn eere, lief, boven alle dinghen!

5
Dat bidde ick u, o liefste mijn,
Die alderliefste suldi blijven.
Daer twee goede lievekens vergadert zijn,
Hoe noode laten si hem verdrijven.’

6
‘Waer mi Virgilius’ conste cont,
Den lichten dach soude ic vertrecken;
Ende mijns liefs witte borstkens ront
Daermede sal ick vruecht verwecken.

7
Aylacen, neen ick niet!
Den dach die coemt! Ick moet vertrecken!’
‘Lief, van mi vliet, lief, van mi vliet!
Dat ons die nijders niet en beghecken!’

8
Die ons dit liedeken eerstwerf sanck,
Vrou Venus' liefde hem seer quelde.
Hi was geerne op vruechden banck,
Daer hi hem wel toe stelde.