3 Een nyeu liedeken
[Commentaar]
Alle mijn gepeys doet mi so wee,
Wien so sal ick claghen mijn verdriet?
Die liefste en acht op mi niet meer...
Eylacen, wat is mi geschiet?
Ic mach wel segghen: ‘Tis al om niet
Dies wil ic singhen een vrolick liet:
Verlanghen, ghi doet mi trueren.
Moet ic nu derven die liefste mijn,
So moet ic trueren tot in der doot.
Haer eerbaer wesen, haer claer aenschijn,
Dat brengt mi nu in lijden groot.
Helpt mi, schoon lief, uut deser noot,
En wilt mi daer niet in laten.
Wat ic vermach, schoon roose root,
Die goede ghestadige minne draecht
Ende daer hi dan wort bedroghen,
Voor Gode moet dat zijn gheclaecht
Met twee beweenden ooghen.
Men mach wel segghen: ‘Tis grote pijn,
Diet minnen niet en can ghelaten!’
Nochtans coemt hem, al in den armen zijn,
Sijn lief tot zijnder baten.
Gaef si mi nu een troostelijck woort,
So waer mijn trueren al ghedaen.
Mer lacen, neen si, noch gheen confoort
En can ic van die alderliefste ontfaen...
Dat sal mi costen menighen traen,
Mach ic gheenen troost van haer verwerven.
Schoon lief, wilt mi in staden staen,
Van rou so moet ic anders sterven.
Dat goede ghestadige minnaers zijn,
Wacht u van quade tongen:
Si zijn veel arger dan fenijn,
Want daer dese nijders zijn versaemt,
Si en connens niet ghedogen:
Al en doet men anders nyet dant wel betaemt,
Si aensient met valschen oghen!
Dese nijders zijn argher dan fenijn,
Dese quade valsche clappaerts tonghen.
Als si vruecht aensien, dat doet hem pijn.
Si hebbent haest ghesonghen!
Ic mach wel segghen: ‘Droeven schijn!’
Ende claghen boven maten.
Daerom so truert dat herte mijn
Der nijders valsche daden.
Dit is ghedaen om drucx verslaen,
Met cleynder conste so ist begonnen.
Ja, dit vermaen wilt wel verstaen!
Dit wil ick die minnaers jonnen:
Planteyt van ghelt in zijn gewelt,
Sijn lief tot zijnder erven,
Vry onghequelt. Mijn vruechde smelt:
Die liefste moet ick derven.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
