Het Antwerps Liedboek. 87 Melodieën uit 'Een schoon liedekens-boeck' van 1544. Deel 1. Liederen
(1975)–Anoniem Antwerps liedboek–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 88]
| |
[pagina 89]
| |
Vanden ouden Hillebrant1.
‘Ick wil te lande rijden,’Ga naar margenoot+
Sprack meester Hillebrant.
‘Die mi den wech wil wijsen
Te Barnen in dat lant!
Si zijn mi onbekent gheweest
So menighen langhen dach:
In driendertich jaren
Vrou Goedele ick niet en sach.’
2.
‘Wildy te lande rijden?’
Sprack hertooch Abeloen,
‘Ghi vinter op der mercken
Den jonghen helt is coen.
Ghi vinter op der mercken
Den jonghen Hillebrant:
Al quaemdi onder twaelfven,
Van hem wort ghi aengherandt.’
3.
‘Soude hi mi aenranden
Met eenen evelen moet?
Ic doorhouwe hem sinen schilt,
Ten doet hem nemmermeer goet.
Ick doorslae hem sinen schilt
Met eenen schermen slach,
Dat hijt zijn vrou moeder
Een jaer wel claghen mach.’
4.
‘Dat en suldy niet doen,’
Sprac joncheer Diederick.
‘Ic heb den jongen HillebrantGa naar margenoot+
Met goeder herten lief.
Ghi sult hem seere groeten
Al door den wille mijn;
Ende dat hi u laet rijden
So lief als ic hem mach zijn.’
5.
Al metten selven woorden
hi die groene gaerde op ran
Tot in des mercken pleyne,
Hillebrant die oude man.
Tot in des mercken pleyne
daer hi den jonghen vant.
‘Wat doet desen ouden grijse
hier in mijns vaders lant?
| |
[pagina 90]
| |
6.
Ghi voert een harnas louter,
Al waerdi eens conincx kint.
Ghi maecte mijn jonge herte
Met sienden ooghen blint.
Ghi sout tsoheime blijven
Ende houden u ghemack.’
Met eenen huebscen geluyde
Die oude loech ende sprack:
7.
‘Soude ic tsoheime blijven
Ende houden mijn ghemack?
Van strijden ende van vechten
Daer is mi af gesacht.
Van strijden ende van vechten,
Al op mijn henen vaert,
Dat seg ic u, wel jongen helt,
daer wert af grijs mijn baert!’
8.
‘Den baert sal ic u af rucken
Ende daer toe seere slaen,
So dat u roode bloet
Over u wanghen sal gaen.
U harnas ende uwen schilt
Moet ghi mi gevende zijn
Ende blijven mijn gevangen,
Behoet God dat leven mijn.’
9.
‘Mijn harnas ende schilt
Daer heb ic mi met geneert.
Ic en was noyet mijn dage
Van eenen man verveert.’
Si lieten daer haer woorden,
Si gingen daer met swaerden slaen.
Wat si daer bedreven,
dat suldi wel verstaen.
10.
Die jonge brocht den ouden
Een so swaren slach,
Mer dat hi van al zijn dagen
Nie so seer vervaert en was.
Zijn paert spranc te rugge
Wel twintich vademen wijt.
‘Den slach die ghi daer sloecht,
Heeft u geleert een wijf.’
| |
[pagina 91]
| |
11.
‘Soude ic van vrouwen leeren?
dat waer mi groote schande.
Ic heb noch ridders ende heeren
Binnen mijns vaders lande.
Ic heb noch ridders ende knechten
Al in mijns vaders hof.
Wes ic niet gheleert en heb,Ga naar margenoot+
Daer over leere ic noch.’
12.
Het quam so dat den ouden
Liet neder sincken sinen schilt,
So dat hi den jongen Hillebrant
Sijn swaert al onder ginck.
Hi nam hem in zijn middele
Al daer hi smaelste was,
Hi worp hem neder te rugghe
Al in dat groene gras.
13.
‘So wie hem selven aen den ketel wrijft,
Hi heeft gaerne vanden roet.
So hebt ghi gedaen, ghi jonghe helt,
Hier teghen dinen wederspoet.
Spreect nu u biechte,
U biechtvader wil ic zijn,
dats bistu vanden wolven,
Ghenesen moecht ghi zijn.’
14.
‘Wolven dat zijn wolven,
Si loopen door dat wout.
Ic ben een jonghe deghen
Gheboren uut Griecken stout.
mijn moeder hiet vrou Goedele,
Een hertoginne fijn.
Ende den ouden Hillebrant
dat is die vader mijn.’
15.
‘Hiet u moeder vrou Goedele,
Een hertoginne fijn?
Was Hillebrant dijn vader?
So bistu die sone mijn.’
Hi schoot op sinen helme,
Hi custe hem aen sinen mont.
‘Nu danc ic God den heere
dat ic u sie gesont.’
| |
[pagina 92]
| |
16.
‘Och vader, lieve vader,
die wonden die ic u heb geslagen,
Wil ic al mijn leven lanc
In mijnder herten draghen.’
‘Nu swijghet, sone, stille,
der wonden weet ic wel raet.
Wi willen van hier scheyden,
God sterc ons op die vaert.
17.
Nu neemt mi ghevanghen,
Alsmen eenen gevanghen doet.
Vraghen u die lieden,
Wat man dat ghi daer voert,
So suldi hen dan segghen:
This een die quaetste man
die oeyt op deser werelt
Van moeder lijf ghewan.’
18.
Het viel op eenen saterdach
Ontrent der vespertijt,
dat die jonghe Hillebrant
Die groene gaerde op reedt.
Hi voerde op sinen helme
Van goude een cranselijn
Ende neven zijnder siden
den liefsten vader zijn.
19.
Hi voerde hem gevanghenGa naar margenoot+
Al sonder arghelist.
Hi sette hem bi zijnder moeder
Boven haer aen haren disch.
‘Sone, wel lieve sone,
dat gheeft mi al te vry:
Waerom ghi desen gevangen
hier settet boven mi?’
20.
‘Moeder,’ seyt hi, ‘moeder,
die waerheit sal ic u saghen:
Aen geender groender heiden
Had hi mi bi na verslaghen.
Het is Hillebrant die oude,
die liefste vader mijn.
Nu neemt hem in uwen armen
Ende heet hem willecom zijn!’
| |
[pagina 93]
| |
21.
Si nam hem in haren armen,
Si custe hem aen sinen mont.
‘Nu dancke ic God den heere
dat ick u sie ghesont.
Wi willen van hier scheyden
Ende varen in ons lant:
Te Barnen binnen der steden,
daer zijn wi wel becant.’
|
