Amsterdams minne-beekje. Deel 2

[p. 143]

[Doen Delos gulde kruyn]

Stemme: Dat Phillis reyst en spoeyt, &c.

DOen Delos gulde kruyn
Bevocht der golven puyn,
En glom op spits van Duyn,
Tot inde dalen,
So dat zijn glimp de glans
Benam van Floraes krans,
In volle reyen dans,
Door middagh stralen,
Ach dacht ick, mocht mijn Laura luystren,
Sy deed u toortsen haest verduystren.

2 Ach! Laura waerde Son,

[p. 144]

 

Dees Christalyne bron,

 

Wert van u Coridon

 

Door bracke tranen,

 

So siltigh dat de vloet

 

De Nymphjes weyg'ringh doet,

 

Om int vergangen soet,

 

Ontdaen te banen,

 

Dus Laura, voeght u by dees Harder,

 

Waer toe het vee gedreven varder.

 

3 Amintas streelt zijn Bruydt,

 

Philanders wesen uyt,

 

Dat hy de Echt besluyt

 

Met zijn Lerinde,

 

Seringa is te vreen

 

Met Pan in d Echt te treen,

 

Men maeckt twee zieltjens een,

 

Maer mijn beminde

 

Schuwt Coridon, en hoedt haer schaepjes,

 

Verschoven van de Harders knaepjes.

 

4 Is dan soo schoone Beeldt

 

Van mins gevoel misdeelt,

[p. 145]

 

Heeft u natuur geteelt

 

Tot mijn uytroeyingh,

 

'k Segh soo ick niet verwin

 

V hart gerotste sin

 

Of u bevrore min

 

Lock tot ontdoyingh,

 

Soo wilt Laura het leven korten,

 

Vws Coridons door 't bloet te storten.

 

5 Siet hoe he vlockigh Vee

 

Betreurt hun Harders wee,

 

Voor wien noch rust noch vree

 

En is te winne,

 

Waer dat ick ren of gae

 

Waer dat ick sit of sta,

 

Volght my u schimme nae

 

O Harderinne,

 

Ach of dit Beeckjen eens mocht spreken

 

't Sou Lauraes hartjen licht doen breecken.

 

6 Dus Lief neemt u beraet

 

Toeft niet of 't wert te laet

 

't Eynd' van mijn levens draet,

[p. 146]

 

Begint te nad'ren,

 

Keurt Coridon tot slaef,

 

Jont hem dees groote gaef,

 

So niet hy daelt te graef,

 

En pranghen d'adren

 

Der liefden grilligh bloedt te braken,

 

't Geen my als Romaes poel doet blaken,

H. Moor. Arbeydt verloren.