Amsterdams minne-beekje. Deel 2

[p. 120]

Mins-gelijckheyt.

Stemme: 'k Lagh met mijn Amaril in 't groen.

MYn Chelittema Liefje siet,
Hoe dat dees slappe sryltjes swellen,
Alst swoele wintje daer in schiet,
Soo moet het sloepje daad'lijck hellen,
Ey! kijck hoe dat het Amstel-nat
Terstont dan over 't boortje spat.

2 't Schijnt of het schuytie is in nood,

En tot het sincken schier gedwongen,
Het wintje dat te stijf de schoot

[p. 121]

 

[p. 123]

 

De baertjes doen mee vreemde spronghen,

 

Het wert van beyde aenghetast,

 

Lief, t kleyne Sloepje is in last.

 

3 Inden AEool zijn asem niet

 

Een weynigh (lieve Engel) korte,

 

Het Sloepje most ('t was langh geschiet,

 

Myn Sieltje) 't onderst boven storte,

 

En soo vergaen, daer 't anders streeft

 

En als in volle weelde leeft.

 

4 Dit is het beelt lief van mijn min,

 

't Afdrucksel van mijn eygen leven,

 

Hier leeft mijn eyghen leven in

 

't Geen op de Stroom van liefd moet sweven,

 

En wachten meen'ge sture vlaegh,

 

Van af keer tot mijn levens plaegh.

 

5 Het Schuytje lief, dats dees u Slaef,

 

Die tobbeld in liefds-silte stromen,

 

Op hoop dat tot een milde gaef,

 

De weer-liefd mach tot kalmte komen,

 

Eer dat door buyghe stuersigheyt

 

V Slaef in liefd veronluckt leyt.

[p. 124]

 

6 Wilt dan mijn Chelittema dra

 

Het buytie van u afkeer toomen,

 

Mijn Engeltje, ey toont gena,

 

Laet mijn door liefd op liefdens stroomen,

 

Geluckigh zeylen na mijn lust,

 

Tot dat ghy mijn uyt weerliefd kust.

 

7 Dan sullen wy t'saem leven voort

 

In duysent oversoete lusies,

 

S in eenigh binden ons so 't hoort,

 

Meet strickies van veel dert le kusies,

 

Tot dat de doodt zijn kille hand

 

Weer scheurt ons trouwe liefdens band.

Niet soeter.