Amsterdams minne-beekje. Deel 2

[De silv're dauw die 't morgen root met schaemt]

Stemme: Catrijn die met Diaen ten Reye gaet, &c.

DE silv're dauw die 't morgen root met schaemt,
't Welck heeft bespoeyt het soete Claver gras,
Ja 't welck de Mensch en diertjens lieflijck raemt,
Haer te verlusten (d'wijl de son het asch
Des Firmaments met snelte rust voorby)

[p. 91]

 

Ja 't wolde vee te dryven inde Wey.

 

2 En als het Vee al knauwend' Bosjen naeckt,

 

So doet de vreucht my spelen op de fluyt,

 

En myne min (die 't innerst' selver raeckt)

 

Int af zijn van Olind te bortlen uyt,

 

So dat mijn ziel vernoegingh daer van krijght,

 

Als selfs de lust naer mijn Vriendinne hijght.

 

3 Dus quellend so komt voort mijn Herderin,

 

En jaeght haer vee int groene grasigh velt,

 

Waer dat ons liefd weer krijght een nieuw begin,

 

Als sy haer zijd beneven myne stelt,

 

Waer dat mijn hert soo vele lusjens erft,

 

Dat t eenemael schier inde vreughde sterft.

 

4 Dan prijst mijn tongh haer lieve roode mont,

 

Waer in een geur als Nectar stadigh sweeft,

 

En 't soet Corael dat 'k op haer livjen s vondt,

 

Selfs Venus niet op haer lipjens heeft,

 

Haer flickerend' licht als toortsen tot de Min,

 

Beschaemt het licht van Paphos schoon Goddin.

 

5 Al lovend vliet de tijt, tot d'hoornde Maen

 

Verlaet Neptuni velt, en tint lend schijnt,

[p. 92]

 

En dat de Vorst Parnassi afghegaen,

 

Ons is, en so al duyckende verdwijnt,

 

Daa scheyt mijn lief, en myne lust vergaet,

 

Tot dat den dagh ons brenght den dageraet.

SPE nito R.