Amsterdams minne-beekje. Deel 2

[p. 82]

[Lest quam een kleyn boefjen-vluch]

Stemme: Vrouwtjen is u Man niet t'huys, &c.

LEst quam een kleyn boefjen-vluch
Recht na mijn gevlogen,
Boogh en pylen op zijn rugh,
Met gheblinde ooghen
't Vleyden my met soete reen,
't Snackte my van minne,
Maer ick voelden in zijn scheen,
't Vals bedrogh van binnen.

2 Want ten had geen lange stont

Daer met my staen dralen
Of met een lachende mondt

[p. 83]

 

Ginck hy veerdigh halen

 

Wt zijn koocker eenen pijl,

 

Spande stracx zijn peesje,

 

Schoot flucx wacker inder ijl,

 

Na my 't loose geesje

 

3 Het en had zijn booghje snoot

 

Naulijcx afghetooghen,

 

Of een vlamm'ge schicht (o doot,)

 

Quam nae my gevloghen

 

Die doorborend' vel en vlees

 

Drongh tot in het herte,

 

Daer hy stracx zijn kracht bewees,

 

Want ick voelden smarte.

 

4 'k Voelden daedlijck int gemoet

 

Vele vlammen stoocken,

 

En mijn eertijts killigh bloet

 

Dat begon te koocken,

 

'k Voeden stracx begeerte tot

 

Min en minne saecken,

 

Schoon ick eertijts hadt bespot

 

Sich mints slaef te maken.

[p. 84]

 

5 Waerom kleyne Venus wicht

 

Hebt ghy d'heete stralen

 

Van u heet gevlamde schicht

 

In mijn borst doen dalen,

 

Waerom hebt ghy mijn vryheyt

 

My ontnomen Jonghen,

 

En my (och het is my leyt,)

 

Slaef te zijn ghedwonghen.

 

6 Dan 't moet zijn wilt van u Throon

 

Venus, eens mijn lyden

 

Aensien, en het met een loon

 

Loonen van verblyden

 

Sendt weer u kleyn Soontje radt,

 

Segh dat hy ooc gevoelen

 

Aen mijn Princes dit vyer, op dat

 

Men brandt, men brand mach koelen.

Den mensch die is veranderlijck.