Amsterdams minne-beekje. Deel 2



[pagina 71]
[Hoe smelt dat laffe hartje, int nat en lauw getraen]
Stemme: d'Uytmuntenst' Harderinne, die onder 's hemels kap. HOe smelt dat laffe hartje, int nat en lauw getraen, Met sucht, geween, met bangh en naer ghesteen En kunt hem niet versaen, Dees oorsaeck van mijn smertje, die ick nu lyden moet, En het gheklaegh dat my nu alle daegh Mijn vleys verteeren doet, Is om dat mijn lichtveerdige Beminde En verloofde Vrouw, die eerst aennam mijn trouw, En mijn seer beminde nu geen troost ken vinde, Noch verlichtingh van mijn rouw.
[pagina 72]
2 Ons Hylick wiert besloten 't was al by een vergaert, Men gaf een mael, men dronck eens uyt de schael, Ick docht te zijn ghepaert Ick was heel overgoten, met blijdschap die myn hert Vergeten deedt, wel haest zijn vorigh leet, En syne oude smert, Want ick prente niet anders in gedachten, Dan zy alleen sou zijn, d'alderliefste van mijn, Die myn droeve klachte, eensjes sou versachten, En wesen myn Medecijn. 3 Maer 't schijnt 't is al my tegen, een yeder my benijt, Want 't lachent luck, dat is verkeert in druck, En my gheheel ontglijt, Wat d'afgunst brenght te weeghe en yeder aen my siet Die eerst verlooft, en nu weer ben ontrooft. Moet dalen int verdriet, Wat moch ick och armen Helt soo beginne, Dat ick gheheel mijn sin Soo seer gebeelt hadt in Hare lichte minne
[pagina 73]
Die nu kost mijn sinne Want 'k by haer geen troost en vin. I. G. Vlooswijck. Rede doet leven.